一片非烟隔九枝,蓬峦仙仗俨云旗。天泉水暖龙吟细,
露畹春多凤舞迟。榆荚散来星斗转,桂花寻去月轮移。
人间桑海朝朝变,莫遣佳期更后期。
日下繁香不自持,月中流艳与谁期。迎忧急鼓疏钟断,
分隔休灯灭烛时。张盖欲判江滟滟,回头更望柳丝丝。
从来此地黄昏散,未信河梁是别离。
路绕函关东复东,身骑征马逐惊蓬。
天池辽阔谁相待,日日虚乘九万风。
六百商於路,崎岖古共闻。蜂房春欲暮,虎阱日初曛。
路向泉间辨,人从树杪分。更谁开捷径,速拟上青云。
离居星岁易,失望死生分。酒瓮凝馀桂,书签冷旧芸。
江风吹雁急,山木带蝉曛。一叫千回首,天高不为闻。
有美扶皇运,无谁荐直言。已为秦逐客,复作楚冤魂。
湓浦应分派,荆江有会源。并将添恨泪,一洒问乾坤。
欲为平生一散愁,洞庭湖上岳阳楼。
可怜万里堪乘兴,枉是蛟龙解覆舟。
碧瓦衔珠树,红轮结绮寮。无双汉殿鬓,第一楚宫腰。
雾唾香难尽,珠啼冷易销。歌从雍门学,酒是蜀城烧。
柳暗将翻巷,荷欹正抱桥。钿辕开道入,金管隔邻调。
梦到飞魂急,书成即席遥。河流冲柱转,海沫近槎飘。
吴市蠀蛦甲,巴賨翡翠翘。他时未知意,重叠赠娇饶。
春梦乱不记,春原登已重。
青门弄烟柳,紫阁舞云松。
拂(fú)砚(yàn)轻冰散,开尊绿酎(zhòu)浓。
无悰(cóng)托诗遣(qiǎn),吟罢更无悰。
春天的梦因为脑子混乱记不得了,登上原野的时候发现春天已经很深了。
在青门里揉捏柳枝,在紫阁中看松树耸入云中。
轻轻擦拭砚台使上面的薄冰,再将新酿的醇酒倒入杯中。
心里的无味只有寄托于诗中,可是吟诗之后内心又归于无味了。
春梦:春天的梦。春原:春天的原野。
青门:泛指归隐之处。烟柳:烟雾笼罩的柳林,也泛指柳树。紫阁:指仙人或隐士的住所。云松:白云和松树,古时多为隐居者视为伴侣。
开尊:即“开樽”,举杯饮酒。绿酎:新酿的醇酒。
悰:心情,思绪。
月色灯光满帝都,香车宝辇隘通衢。
身闲不睹中兴盛,羞逐乡人赛紫姑。
周宣大猎兮岐之阳,刻石表功兮炜煌煌。
石如鼓形数止十,风雨缺讹苔藓涩。今人濡纸脱其文,
既击既扫白黑分。忽开满卷不可识,惊潜动蛰走云云。
喘逶迤,相纠错,乃是宣王之臣史籀作。
一书遗此天地间,精意长存世冥寞。秦家祖龙还刻石,
碣石之罘李斯迹。世人好古犹共传,持来比此殊悬隔。