展开阅读全文
美人为我弹五弦,尘埃忽静心悄然。古刀幽磬初相触,
千珠贯断落寒玉。中曲又不喧,徘徊夜长月当轩。
如伴风流萦艳雪,更逐落花飘御园。独凤寥寥有时隐,
碧霄来下听还近。燕姬有恨楚客愁,言之不尽声能尽。
末曲感我情,解幽释结和乐生。壮士有仇未得报,
拔剑欲去愤已平,夜寒酒多愁遽明。
鹓鸿俱失侣,同为此地游。露浥荷花气,风散柳园秋。
烟草凝衰屿,星汉泛归流。林高初上月,塘深未转舟。
清言屡往复,华樽始献酬。终忆秦川赏,端坐起离忧。
夙驾祗府命,冒炎不遑息。百里次云阳,闾阎问漂溺。
上天屡愆气,胡不均寸泽。仰瞻乔树巅,见此洪流迹。
良苗免湮没,蔓草生宿昔。颓墉满故墟,喜返将安宅。
周旋涉涂潦,侧峭缘沟脉。仁贤忧斯民,贱子甘所役。
公堂众君子,言笑思与觌。
雄藩车马地,作尉有光辉。满席宾常侍,阗街烛夜归。
关河征旆远,烟树夕阳微。到处无留滞,梁园花欲稀。
北望极长廊,斜扉映丛竹。亭午一来寻,院幽僧亦独。
唯闻山鸟啼,爱此林下宿。
铸镜广陵市,菱花匣中发。夙昔尝许人,镜成人已没。
如冰结圆器,类璧无丝发。形影终不临,清光殊不歇。
一感平生言,松枝树秋月。
东风日已和,元化亮无私。草木同时植,生条有高卑。
罢官守园庐,岂不怀渴饥。穷通非所干,跼促当何为。
佳辰幸可游,亲友亦相追。朝从华林宴,暮返东城期。
掇英出兰皋,玩月步川坻。轩冕诚可慕,所忧在絷维。
班杨秉文史,对院自为邻。馀香掩阁去,迟日看花频。
似雪飘阊阖,从风点近臣。南宫有芳树,不并禁垣春。
汉帝外家子,恩泽少封侯。垂杨拂白马,晓日上青楼。
上有颜如玉,高情世无俦。轻裾含碧烟,窈窕似云浮。
良时无还景,促节为我讴。忽闻艳阳曲,四坐亦已柔。
宾友仰称叹,一生何所求。平明击钟食,入夜乐未休。
风雨愆岁候,兵戎横九州。焉知坐上客,草草心所忧。