风雨惊春老,山川入梦遥。此时看破镜,何处正吹箫。
旧种萱丛碧,新归燕语娇。佳期漫自笑,不似浙江潮。
索米东方朔,端居陆士衡。书仍闻北阙,赋亦让南伧。
感激秋风起,提携夜剑横。南军败王略,谁事请长缨。
徒咢无与同,徒歌无与和。徒行莫之友,徒语无所破。
慷慨一无徒,始觉从君过。欣闻酒新酿,堂有佳客座。
欢从尊罍罄,醉听冠巾堕。庶可效名士,因君读楚些。
风露清相袭,银河湛不流。澄辉亦终夕,爽气特先秋。
高卧自微尚,冥烦嗟倦游。不眠计万事,出处竟悠悠。
交游日零落,之子复云亡。常恨神锋隽,端成中道伤。
文章不用世,词赐仅为郎。名士如君辈,风流岂易忘。
展开阅读全文
洞庭七百里,浩荡敌溟渤。云梦开其胸,巴陵束喉舌。
东流汇群川,盛涨五六月。飘飖浮乾坤,倚盖低兀臲。
吾行寰海间,未见此水阔。峡流下衣带,岛屿尽毫末。
高秋卷氛翳,两涯浴日月。何得径寸珠,晦明互出没。
苍茫蛟龙宅,溷杂鱼鳖窟。太古到于今,沈潜孰分别。
风帆引北极,波浪限百越。国绝南顾忧,献琛各通达。
山川非一险,此实辅明哲。俯笑三苗愚,竟为独夫灭。
远游世俗隘,偶此耳目豁。淅沥临清风,滂沱濯炎热。
萧萧霜林暮,蔼蔼芳草歇。壮观激我怀,当歌意复咽。
寂寥轩辕乐,万古逸响绝。惨淡虞帝魂,九疑莽嵽嵲。
况闻屈贾辈,各赐楚汉玦。至德无复还,后王寝衰缺。
滔滔更南征,郁郁抱忉怛。太湖虽云深,未救怀古渴。
秋气迎节至,凉雨乘高风。车马散北阙,冠盖会南宫。
从吏殆成隐,玩岁复将穷。簿书幸无他,谈笑偶多同。
郎选冠一时,史才映群公。著书骇深妙,闻道惴颛蒙。
但愿窃馀论,常此樽不空。寄迹三署老,不惭颜与冯。
百花乘春辉,红白相妩媚。暂开已半落,过眼如梦寐。
繁奢能几时,寂寞都埽地。儿童惜徘徊,妇女瞻歔欷。
中庭两桧树,百尺浮云际。芳意不玩俗,秀色亦自喜。
绿烟凝参差,金粟点细碎。霏霏堕疏香,袅袅隔清吹。
足明后凋节,不与众草类。忽思折瑶花,自放天宇外。
禀性实无用,干名谬所望。中为禄仕逼,误有世俗偿。
组绶见羁縻,簿书正抢攘。语言畏时忌,谈笑忧事妨。
往者托山林,未能下羲皇。迩来失吾真,终日几发狂。
期会非本务,米盐岂大方。洒心赖篇籍,发兴依松篁。
朋友素所畏,道路阻且长。怨极倘见思,寄声慰离肠。