仙宫长命缕,端午降殊私。事盛蛟龙见,恩深犬马知。馀生倘可续,终冀答明时。
日午山中道,停骖进步难。碱侵苔径滑,风吹毳袍寒。
匡国终无补,全身尚未安。一尊茅店酒,强饮不成欢。
抛金似泥涂,不如富购书。有书堆数仞,不如读盈寸。
读书虽可喜,何如躬践履。积金不积书,守财一何鄙!
书多弗能读,贾肆浪奢侈。能读弗能行,蠹枯成敝纸。
日饮长江水,谁知江上心。烟波渺无极,只为别离深。
野性耽迂百念轻,幽栖随处得怡情。
山依南郭家林好,水入西庄客舍清。
暖日野花常护鹿,春风汀柳不辞莺。
年来梦里添游乐,也逐渔樵结伴行。
朝霞迎白日,丹气临汤谷。
繄繄结繁云,森森散雨足。
轻风摧劲草,凝霜竦高木。
密叶日夜疏,丛林森如束。
畴昔叹时迟,晚节悲年促。
岁暮怀百忧,将从季主卜。
翠巘高无极,藤萝不可攀。流清猿下饮,山暝鸟来还。
樵唱孤烟里,人居深竹间。故乡知渐近,拂拭舞衣斑。
扑断清贫事,萧然一室居。雨将苔曼衍,秋与蕙清癯。
火白衣犹煖,香焦味有馀。山中足诗思,岂必灞桥驴。
云轻暮色转,草绿晨芳归。山墟罢寒晦,园泽润朝晖。
春心多感动,睹物情复悲。自君之去矣,兰堂罢鸣机。
徒知游宦是,不念别离非。
愔愔庭馆不飞花,如幕垂杨一桁遮。自是今年春较晚,红阑才茁牡丹芽。