竹底开幽径,山根结小楼。
谁知多病苦,自判一生休。
舟著平沙尾,桥横古渡头。
往来皆物役,却扫独无求。
自越趋儒林,由吴两江渡。四年如退之,疏慵傲名数。
西风今又来,庭柯泣珠露。荣枯几番新,閒日常自度。
誓为天汉游,捣药看玉兔。逆行非吾心,焉用忧日暮。
典籍犹可捐,宁雕子云赋。万事归自然,所得先去故。
洒落桐庐君,高源欲东赴。外物非所谋,此学良足据。
但以中致虚,元气腹当饫。壮怀感暮秋,群动还太素。
宋玉悲何为,忘失聊适屦。
圣运关天纪,龙飞古帝基。振摇三蜀地,耸发万年枝。
出震同中古,承乾动四夷。恩颁新命广,泪向旧朝垂。
大宝归玄谶,殊祥出远池。法天深罔测,体圣妙难知。
俭德为全德,无思契十思。丕图非力致,英武悉天资。
正直方亲切,回邪岂敢窥。将排颇与牧,相得稷兼夔。
盐出符真主,麟来合大规。赓歌随羽籥,奕叶斅伊祁。
寡欲情虽泰,忧民色未怡。盛如唐创业,宛胜晋朝仪。
旰食宫莺啭,宵衣禁漏迟。多于汤土地,还有禹胼胝。
视物如伤日,胜残去杀时。守文情的的,无逸戒孜孜。
轩顼风重振,皇唐鼎创移。始闻呈瑞石,又报产灵芝。
覆帱高缘大,包容妙在卑。兄呼春赫日,师指佛牟尼。
佳气宸居合,淳风乐府吹。急贤彰帝业,解网见天慈。
粟赤千千窖,军雄万万儿。八蛮须稽颡,四海仰昌期。
玉辇嫔嫱拥,宫花锦绣欹。尧云同叆叇,汉祖太驱驰。
氛祲根株尽,浇讹朕兆隳。山河方有截,野逸诏无遗。
境静消锋镝,田香熟稻r1.梦中逢傅说,殿上见辛毗。
金镜悬千古,彤云起四维。盛行唐典法,再睹舜雍熙。
祝寿乾文动,郊天太一随。煌煌还宿卫,亹亹叶声诗。
饮醴和甘雨,非烟绕御帷。银轮随宝马,玉沼见金龟。
杳杳闻韵濩,重重降抚绥。魏徵须却出,葛亮更何之。
简约逾前古,升平美不疑。触邪羊唅唅,鼓腹叟嘻嘻。
迈五方云大,超三始见奇。锦霞连紫极,仙鸟下峨眉。
谢傅还为傅,周师又作师。纳隍为永任,从谏契无为。
子子寰瀛主,孙孙日月旗。寿春嗟寿域,万国尽虔祈。
捧日三车子,恭思八彩眉。愿将七万岁,匍匐拜瑶墀。
折桂文如锦,分忧力若春。位高空倚命,诗妙古无人。
有感禾争熟,无私吏尽贫。野人如有幸,应得见陶钧。
赤旃檀塔六七级,白菡萏花三四枝。
禅客相逢只弹指,此心能有几人知。
闲上披云第一重,离离禾黍汉家宫。窗开青锁招晴色,帘捲银钩揖晓风。
好梦安排诗句里,闲愁分付酒杯中。静思二十年间事,聚散悲欢一梦同。
画角一声江郭,布帆几叠风亭。前日故人千里,倚楼依旧山青。
天柱万重云,云中抗栋棼。岩花稀见客,松荫独随君。
浣手旁行字,琴心《内景》文。坐忘如著论,须与谪仙闻。
寒空欲雪雨霏微,草径孤筇傍石矶。碧玉山围修竹宅,梅花时叩故人扉。
苍茫旧事谈尘劫,寂历新诗近道机。更约小桃红破后,来餐春涧蕨芽肥。
葵自民间利,胡为鲁相园?清斋嫌折叶,放手早除根。
比薤宁留白,非禾讵赖孙?好乘朝雨去,莫使负霜存。
义岂思肥兔,心同不察豚。长镵休托命,匪种恶为恩。
食力虽云素,资生未可繁。始知歌退食,蠲洁在饔飧。