住山做得淡生涯,泉有金沙与白沙。自课小童城市去,归来煮饭又煎茶。
毫发难藏覆,临台子细观。龙门无宿客,对舞失孤鸾。
庐山倚南极,乾坤一高邱。绝顶有佳处,可作仙人楼。
诏书命我访奇品,等閒却遂平生游。白鹿洞在五老傍,我来讲席重铺张,青云见彩霞生光。
玉声左右泉不断,我行东峰涧有梁。眼明还直西南望,澄湖烟水俱苍苍。
不知乘舟者谁子,望我应恨天衢长。庐山如庐几万间,与仙作主去复还。
黄尘滔滔似海水,此山即是蓬莱山。载歌唐人诗,我句亦时发。
九江秀色行揽之,楚帆风送飞鸿没。五老五老真有情,万峰之中独自成。
何时拄杖往参立,上呼群仙下紫京。笑攀北斗挽银汉,共洗浊世邻太清。
江上春潮晚来恶,水气冥冥接篱落。忽看此景如此图,却怪当年何竹鹤。
天风吹云山雨收,明日焉知不如昨。蓉湖望眼尽鄱湖,几向东冈坐高阁。
簇簇繁缨色,谁教媚早秋。省臣今白首,还忆浙中楼。
听雨山中寺,萧条对佛灯。春怀偏恼客,野兴未嫌僧。
雷似千峰动,泉应一夜增。壮心方激烈,静坐欲飞腾。
湖北湖南度夕晖,望中山影坐来微。具区泽近九龙卧,沧海云空一鹤飞。
日月每将閒事遣,阴晴长与夙期违。清斋不独葵堪折,竹笋鲜新蕨本肥。
谁将第一扁西神,竹径新开及晚春。劫火不烧无屋地,海鸥如避有机人。
池边水脉通时活,阁上松声听后真。闻道观音经卷在,欲从老衲话来因。
不观泉水即登山,诗卷长携木石间。江逆海潮穷地脉,峰参星斗入天关。
风回碧涧千川象,霜落丹厓万古颜。闻道瑶台在霄汉,野人何意问仙班。
信今传后两无功,老去心情静坐中。梦里岩松过急雨,吟边庭草汎光风。
沧波野鸟秋能白,篱落幽花晚亦红。敢学少年行乐地,北堂趋走未成翁。