忆昨西台持宪节,金玉当筵识颜色。每同苑圃赏春花,更与池亭醉秋月。
怜君文雅复能诗,等闲出口皆奇辞。清音不啻振金石,妙思真如抽茧丝。
一从作牧西川去,食少事烦劳百虑。漏天湿暗芙蓉城,晴雪光摇紫薇署。
去年听说监文场,六经入手生寒芒。精神坐耗真可惜,冰魂雪魄成茫茫。
赤虬天上来符吏,知是虚皇徵作记。空堂永夜冷凄凄,寂寞谁承身后事。
兰台柱史重歔欷,为作祠堂在棘闱。我亦临风歌楚些,还思化鹤一来归。
攀援石磴上仙台,万壑晴岚午未开。千尺长松云一片,半空惟有鹤飞来。
久负南山约,披襟趁小晴。摩云天欲近,极目路疑平。
块垒胸中化,清凉脚下生。烟波衔日处,一棹自孤行。
小立吟窗澹俗烦,花间流水有微喧。等閒绾取幽人梦,比附多情季物言。
潇潇疏雨落庭除,数尺新篁解箨馀。粉节乍开蛇蜕滑,翠翎初长凤毛疏。
不贪异味供佳客,须待长竿钓巨鱼。若保岁寒心不改,閒斋长伴子猷居。
驷马高车亦可誇,箪瓢陋巷足生涯。自从任运无心后,楚越方知是一家。
我家本燕云,皇考昔膴仕。门户早单弱,田园久废寘。
中原丧乱频,骨肉不得恃。兄弟弃草野,松楸作平地。
今我虽偶存,贫病苦交至。有尔且煖眼,嗣续得不坠。
富贵人所愿,诗书须尔事。头角似稍长,难以杂童稚。
玉琢终待磨,木揉后成器。寸阴必自惜,前脩可追跂。
数数恐伤恩,斯言尔当志。
五朝荣宠正堪羞,忍更为文耀士流。节义却交王妇立,安危徒羡聂生忧。
兔园文鄙谁堪读,乡国台高谩久留。闭口安身窃师保,不知谁起告嘉猷。
微雨夜来歇,江南春色回。本惊时不住,还恐老相催。
人好千场醉,花无百日开。岂堪沧海畔,为客十年来。
行尽清溪日已蹉,云容山影两嵯峨。楼前归客怨秋梦,
湖上美人疑夜歌。独坐高高风势急,平湖渺渺月明多。
终期一艇载樵去,来往片帆愁白波。