长怀七月望,赤壁有人游。此夜复明月,吾亭如小舟。
笛声兼籁起,槎影带星流。客动登高兴,台峰最上头。
书堂新建古城阴,巨榜高题属意深。吾道北南还一脉,斯人今古本同心。
妙从活水生时得,乐向光风起处寻。教思无穷归有道,朱弦休叹少知音。
红板桥头,锦衣仓北,金陵从古皇州。
记离宫墙外,年少曾游。
忽听九重仙乐,东风细细度龙楼。
依稀认,宁王玉笛,贺老箜篌。
悠悠,南朝风景,看几遍桃红,白了人头。
算刘郎易老,嬴女难留。
三十六宫何在?斜阳外、隐隐离愁。
伤心极,后湖菱蔓,一片渔舟。
湖上水连天,湖光捲尽寒烟。玉娥一去几千年,尽日凝妆俨然。
漠漠雨丝飘碧瓦,人在女郎祠下。一树红梨开谢,明朝又是春社。
石竹响飕飕,一行断垄荒邱。无人野渡水争流,土城蔓草含愁。
古庙阴森凉气泻,枫叶映来都赭。门外寒涛暗打,错疑箫鼓村社。
绿罨苕溪顾渚,拍茶妇、绣裙如雨。携香茗,轻盈笑语。
记得鲍娘一赋。邀陆羽,煎花乳,红闺日暮。玉山半醉绡帏护,且消酪奴佳趣。
秋气横排万马,尽屯在、长城墙下。
每到三更素商泻。
湿龙楼,晕鸳机,迷爵瓦。
谁复怜卿者?酒醒后、槌床悲诧。
使气筵前舞甘蔗。
我思兮,古之人,桓子野。
折一枝笑问,也把鹃呼,尔何愁苦。绿暗园林,点深红千树。
但到花间,休论身外,有酒何妨住。况是今朝,弦管莺啼,池亭燕乳。
停杯忽忆,故人千里,鄂渚牙幢,武昌楼橹。万一思乡,写断肠佳句。
那得凭阑,将花做鸟,向楚天低处。黄鹤楼前,殷勤为我,叫他归去。
正歌场匝地,舞榭临风,碧天如昼。官自何来,拖麟衫艾绶。
从事喧豗,郎君贵倨,禁游童趋走。千载吴山,一场秋兴,月僝花僽。
黄鹤飞仙,玉清谪吏,偶趁风光,閒来林薮。见此尘容,展轩渠笑口。
七贵貂蝉,五湖烟水,问谁堪长久。且掣青萍,化为铁笛,作狂龙吼。
一夜春篷淅沥,声乱樵歌渔笛。正吴娘橹拨,参差水面,夜景如墨。
鸡唤津桥梦醒,恰何来新霁,穿樯隙。推窗起坐,九点龙峰,遥苍暖翠,迎著空舲滴。
吟情剧。吮毫微笑,一片晴村历历。