道人家住锦溪头,衣裓常含爽气浮。偶踏尘埃经北阙,却寻云水过西州。
冰销阴壑兰芽动,柳岸长条春意柔。少室峰前无异路,莫将陈迹苦追求。
巉岩恶面插苍须,中道时时自笑呼。
但怪佯狂轻去俗,果闻高论足开余。
恶看富贵庸男子,喜见徜徉隐丈夫。
我是自高无许可,今朝为子一长吁。
丈人行乐鉴江边,真境瀛洲遂盛传。闻道麒麟天上瑞,不知七十地行仙。
一星南极辉珠蚌,连璧东床引玉田。宁似世人婚嫁累,移家游岳定何年。
水竹幽闲地,簪缨近侍臣。雍容乘暇日,潇洒出嚣尘。
树对思朋鸟,池深入养鳞。管弦高逐吹,歌舞妙含春。
老子叨专席,欢邀隔缙绅。此中情不浅,遥寄赏心人。
惆怅仪容思不穷,记从甥馆坐春风。梅花松菊三知己,剑佩琴樽一寓公。
劫火灰飞家业尽,玉壶冰冷眼光空。盖棺论定知谁似,诗酒风流陆放翁。
红牙词曲拍宫商,秦柳而还最擅长。到处莺花为性命,一生风月当文章。
丛丛著述人千古,草草生涯梦一场。知否游梁门下士,西风古道泣斜阳。
颜驷老为郎,三世终不遇。奉春脱挽辂,暂见若平素。
功名岂不佳,用舍真有数。况逢尧舜朝,士多无著处。
赫赫金门开,燕子皆鹓鹭。天颜若春温,战栗心恐怖。
奏事幸无他,求福安敢预。李侯衡湘来,朝谒苦未屡。
入对明光宫,爽气回天顾。立持使者节,褒语宣朝路。
自结明主知,千载实旦暮。富贵在子耳,江南那久住。
努力加饭餐,稳上青云去。
槃槃千丈松,磅礴犯云汉。要为根所持,龙蛇走断岸。
英英西洛花,妙为天下冠。根移枝可易,人为过其半。
君看此灵芝,不与彼共贯。超然自挺立,初不赖根干。
傥可种而植,朱门当烂漫。胡为不可致,图画空传玩。
芝生在何许,可卜不待彖。忠臣孝子家,义夫烈士馆。
吉事定有祥,岂是供好玩。道人律之师,父蛊虽不干。
平生沙门行,报德已无算。向来郭氏阡,盛事传里闬。
青青十亩阴,手植几脱腕。召和不吹律,脩德自幽赞。
至今超山下,百本益璀璨。亭亭卷云涛,濯濯立鹅鹳。
乃知天人间,决定可覆按。野人为作诗,诵实不敢赞。
未暇住为岩穴主,尚堪行作水云僧。宾头诺讵诸尊者,久在峰头望我能。
把住如何却放行,明头暗合暗头明。丰干冷坐寒山笑,二月青田春水生。
神光三拜,菩提达磨。老安平生,一破灶堕。东山病汉,石个什么。
信笔写出,不勘自破。丹山雏凤九苞文,海坛犬子似驴大。
韦郎五字继苏州,妙句难将尺璧酬。几度春风贫里过,十年乡国梦中游。
少陵剑外犹漂泊,太史周南久滞留。闻道王师方转战,五湖何日遂归舟。