虎踞龙蟠画不如,当时宫殿莽为墟。孙刘霸业一抔土,王谢虚名数板书。
瓜步风涛空浩渺,钟山松竹尚萧疏。自从此老争墩后,扰扰于今总为渠。
持身端的在兢兢,谨独方地愧作情。
莫道隐微人不见,暗中临我有神明。
寂寞唐朝寺,频年客到稀。
空山孤殿在,荒径一僧归。
苔色骄秋雨,松声振夕褷。
惊乌初有托,近亦出林飞。
貂衲古来称贵服,龙光此日被寒儒。金闺通籍联环卫,玉署传经忝范模。
挟纩虚言良足鄙,赐袍巧制未为殊。微躯长在春风里,愿播阳和遍九区。
秋风吹空一横扫,秀桐芳蕙经宵老。晨鸡惊起穷丈夫,心骨调残感霜草。
独起过君喜君在,鹴裘同就旗亭解。酒酣气壮把袂归,吾曹心过中区大。
君不觉丰城两龙思延平,气凝愁紫牛间横。神物际会当有时,洛阳楼上逢张卿。
古人率自穷途起,景略执畚南阳耕。
朝著紫宸殿,直庐金马门。楞伽百八句,柱下五千言。
何处求花藏,忘机即漆园。凉宵万籁寂,明月在前轩。
孺子圯桥跪履年,七章德在谷城仙。所言道德帝王事,不比盘盂长短篇。
晚欲出尘应有诀,初行遇汉岂非天。萧曹勋业皆劳力,宁似功成樽俎前。
一溪流石色,万木耸山阴。地僻有佳景,眼明劳寸心。
坠猿犹挂壁,惊鸟忽移林。莫问去程远,行人方苦吟。
四百源流尽,三分气燄高。西州称险隘,玄德夸英豪。
统正图王策,关张汗马劳。相雄争胜负,所得仅纤毫。
当世安危虑,斯人智识滔。潜身规去就,择主事游遨。
仗顺亲归汉,平凶首问曹。河间屠血肉,江表战风涛。
雅意存中国,单师静不毛。安知深政术,指画露兵韬。
顾托情尤重,君臣义可褒。南征才解甲,北伐遽投醪。
渭水开营壁,祁山拥节旄。乾坤悲拆裂,荆棘誓锄薅。
远结孙权援,亲将仲达鏖。刘宗难再起,郭坞已长号。
家国犹殷富,衣冠亦俊髦。中途亡辔策,束手类猿猱。
事业垂千载,风流尚一陶。民思夔子国,庙枕蜀江皋。
寿史徒讥议,裴碑自固牢。丹青严壮观,松桧尽萧骚。
丑虏终为患,长弓未见櫜。吁嗟擒纵术,祠下涕沾袍。
建州氓隶敢滔天,乱领妖腰伏乃愆。
献馘牙门森戟纛,解严后庑戢戈鋋。
劳归宣润奇材客,勅赐番禺馈米船。
劝课蚕桑陈俎豆,顽愚悛悟悔从前。