水涩舟胶春昼明,振衣随步得閒行。万株杨柳缘堤古,一带清泉触石鸣。
无数青山围秀色,有时黄鸟度新声。不堪沛北风尘路,翻动江南行乐情。
无可奈何生午凉,暮年王粲更情伤。
一川水净鸥能白,九月秋归蝶自黄。
洛下篇章还独咏,辽东城郭正想忘。
纷纷后土涂泥甚,小试庄周曳尾方。
断崖天削成,半腰为坳窊。殿阁在其中,乃是释子家。
初疑无路通,去必淩紫霞。屈曲转山足,云萝可攀拿。
忽然至其上,金碧藏谽谺。却见岩下路,目睛眩生花。
僧有定慧者,来自蜀道赊。五代方乱离,相此山水佳。
卜居不复出,焚香拥袈裟。嗟余但企仰,涉世空喧哗。
安得寄遁此,可以忘幽遐。
西风催我转胡床,坐落秋山午梦凉。蝉老树深音响别,满天风雨带斜阳。
士女如云逐海滨,相将竞渡闹芳辰。洪涛不散三闾恨,浊酒难醒湘水人。
毂击肩摩连紫陌,歌笙伐鼓拂红尘。只因奉命趋朝急,未暇放閒半日身。
十年心事两蹉跎,南北东西别恨多。今日樽前重把手,相看争奈白头何。
下阪人离峤,朝原鸟厉空。
江辉混远碧,林影间疏红。
竹宇新开小,花房旧访同。
青崖有石髓,杖策向穹窿。
江上何人吊屈平,但闻风俗彩舟轻。
空斋无事同儿戏,学系朱丝辟五兵。
龙舟争快楚江滨,吊屈谁知特怆神。
家酿寄君须酩酊,古今嫌见独醒人。
万绿丛中春事阑,杨花如雪满江干。
露沾花树蝶衣重,雨著芹泥燕嘴寒。
愁到吟肠诗绾断,梦依棋局客敲残。
何时买得青山住,炼就蓬壶换丹。