踏溪分藕养新荷,钿盖斜临瑟瑟波。
自是天姿不汙著,水深泥浊奈君何。
客艑高樯冒楚霏,月岩丛桂老春枝。
一杯来应伊蒲供,八法归刊斗薮碑。
鰌岸风生凉汐满,蜃天霞破暝楼危。
学该内外皆圆法,却要声闻是总持。
古申城边秋风落,北风惨惨夜复作。玄冬烟雾卷寒沙,白昼雷霆出阴壑。
寒沙阴壑画难开,万里悲风何壮哉。高空落木下不止,长路断蓬吹更回。
严威著地坤维裂,鹰隼入谷龙蛇结。寒云冻月光杳冥,荒台古林气慄冽。
郭西村舍虽近城,萧条尽日无人行。门前但闻衰柳折,墙外秪听枯桑鸣。
邻翁岁暮缺衣褐,茅屋欹斜用绳缚。尘生釜甑暗不扫,寒入肌肤利如割。
堂上书生感岁侵,临风三叹不成吟。暮花飘扬不可见,病叶憔悴伤人心。
出门黯淡天无色,冲飙四来山为黑。黄河欲度波浪阴,沧海无梁星斗仄。
严霜大雪来几时,葳蕤朱凤号南极。
九衢飘雪乱人行,独坐开堂烟霰生。曲槛回廊轻驻景,袅云停日重含情。
风前花絮疑三月,天外楼台望五城。出塞燕歌翻自苦,入筵春曲向谁成。
未央朝下矞云光,并载鸾书到故乡。执戟班行曾接武,司农筹策最称良。
趋程不厌罗浮远,挂席应怜瀑布长。落日寸心还共赤,抡材还复献明堂。
老莱坚隐操,襄汉接衡门。径竹馀千亩,篱花具一尊。
气俄金马淡,星竟少微昏。万里生刍泪,遥遥寄楚猿。
佛火悬青嶂,钟声下翠微。萧萧风雪夜,犹有一僧归。
闽海与吴门,相隔几千里。君虽吴门居,又隔洞庭水。
不知贱子名,何由入君耳。云中有片鸿,江头足双鲤。
投来皆璚瑶,报之愧兰芷。临风怀美人,感叹胡能已。
朔雪似迎春,霏霏散玉尘。稍看人迹绝,坐对物华新。
地暖消还疾,风高舞正频。郊扉聊自卧,误怪洛城人。
北雪犯长沙,胡云冷万家。随风且间叶,带雨不成花。
金错囊从罄,银壶酒易赊。无人竭浮蚁,有待至昏鸦。