交谪差堪幸,知当道式微。未能营兔窟,何用泣牛衣?
孺子争修短,吾心懒是非。世情今渐熟,莫恨事多违。
杳杳云外钟,原陆飒已晦。宁知沙际月,复与前峰对。
墟落有归人,烟萝闻犬吠。
三年转战苦苍生,禁旅传餐满市城。窦氏已来关右表,令公犹典朔方兵。
却看星象书含誉,应有花名赐太平。
愿得临边诸将帅,许教陇亩事春耕。
妍蹄饰镂鞍,飞鞚度河干。少年本上郡,遨游入露寒。
剑琢荆山玉,弹把随珠丸。闻有边烽息,飞候至长安。
然诺窃自许,捐躯谅不难。占兵出细柳,转战向楼兰。
雄名盛李霍,壮气能彭韩。能令石饮羽,复使发冲冠。
要功非汗马,报效乃锋端。日没塞云起,风悲胡地寒。
西征馘小月,北去脑乌丸。报归明天子,燕然石复刊。
何人斸得一片木,三尺春冰五音足。一弹决破真珠囊,迸落金盘声断续。
飘飘飖飖寒丁丁,虫豸出蛰神鬼惊。秋鸿叫侣代云黑,猩猩夜啼蛮月明。
潏潏汩汩声不定,胡雏学汉语未正。若似长安月蚀时,满城敲鼓声噒噒。
青山飞起不压物,野水流来欲湿人。伤心忆得陈后主,春殿半酣细腰舞。
黄莺百舌正相呼,玉树后庭花带雨。二妃哭处山重重,二妃没后云溶溶。
夜深霜露锁空庙,零落一丛斑竹风。金谷园中草初绿,石崇一弄思归曲。
当时二十四友人,手把金杯听不足。又似贾客蜀道间,千铎万磬鸣空山。
未若此调呦呦兮啁啁,嘈嘈兮啾啾。引之于山,兽不能走。
吹之于水,鱼不能游。方知此艺不可有,人间万事凭双手。
若何为我再三弹,送却花前一尊酒。
秋色浮江上,烟波共渺然。苍茫迷远渚,寥落向遥天。
折叶惊寒雁,飞花点钓船。伊人不可即,怅望水云边。
登山蹴云飞,便欲乘云去。白云不相待,先出岩巅树。
云行但向风,我行犹窘步。独立倚半山,缓缓江村暮。
晓雾湿人衣,策马长松下。山深云更閒,地僻客殊暇。
回首望苍苔,钟声出林罅。
赞皇之勋配裴度,度荐宰相才,此言殊不误。牛李之怨亦由度,黑白昭然本易悟。
珏耶嗣复耶,赞皇实救之。绹耶敏中耶,赞皇实引之。
此皆牛李党,谁言赞皇胸中城府多徇私。太原上党次第克,造膝密谋皆其力。
武宣二宗本水火,大叔得立太尉祸。崖州之变意中事,何必梦中乞哀我。
急雨下江东,狂风逾大海。生死总为君,可怜君不解。