五花密布生门出,三令重宣夙将听。
劃地岂能容贼窟,指天不许见妖星。
醪投汉水期分饮,石削巴丘待勒铭。
洗尽甲兵安草木,君山依旧望中青。
随风拂拂玉花飘,入夜寒窗更寂寥。炉火已残灯未烬,一帘疏竹白萧萧。
雁过白云冷,木落遥山碧。游筇懒不携,良友近可即。
平地当登高,少长集吟室。有酒期共饮,欢焉布瑶席。
座无拘忌流,醉醒取各适。襟情未必同,臭味自不隔。
古人师与友,所重均受益。后世务面交,毁誉乱曲直。
攻玉藉他山,引针赖磁石。各勉百年身,磨砻互尽力。
是时日欲暮,寒光动西壁。照见座中人,各有好颜色。
聚首苦不常,欢饮忘主客。相期敦久要,觞咏继今夕。
万里辞吴会,经年滞越舟。两行乡国泪,独上海山楼。
飓母威难近,蛮云瘴不收。炎荒非我土,何事爱南游?
徵君昔嘉遁,抗迹遗俗尘。了心悟有物,乘化游无垠。
道丧历千载,复存颍阳真。上虞佳山水,晚岁耽隐沦。
内史既解绶,支公亦相亲。儒道匪远理,意胜聊自欣。
洄沿南溪夕,流浪东山春。石壁践丹景,金潭冒绿蘋。
探鍊备海峤,赏心寓情人。奈何灵仙骨,锹翮瑶池津。
寥寥虚白宇,夙创招提因。家风缅多尚,玄德谢无邻。
谬陪金门彦,矫迹侍紫宸。皇恩竟已矣,遗烈庶不泯。
少无适俗韵,甘以辞华轩。但道桑麻长,而无车马喧。
服勤尽岁月,守拙归园田。终晓不能静,鸡鸣桑树颠。
此地何由见此城,伊州哈密竟谁名?荒村漠漠连天阔,众木欣欣向日荣。
灵凤景星争快睹,壶浆箪食笑相迎。圣恩广阔沾遐尔,夷貊熙熙乐太平。
数椽茅屋野人家,落落疏篱一径斜。山雨欲来林鸟寂,蜻蜓飞上水荭花。
程子读汉书,一字不轻过。诸葛隆中吟,乃独观大略。
处则为名儒,出则为王佐。殊途而同归,卷舒无不可。
拙哉边孝先,碌碌将何作。
朝战城之南,暮战城之北。阗然一鼓两阵交,杀气暗天太阳白。
将士奋呼击贼,无不以一当百。矢石既竭,继以锋锷。
自未至申,敌兵乃却。将军战胜气如虎,立马军前点部伍。
西山日落东山昏,收兵渡河河水浑。白骨堆中鬼语聚,黄沙田上寒邻屯。
战马惊鸣不肯行,腥风吹透伤刀痕。旧卒三十万,半作离乡魂。
将军要封侯,未肯入雁门。君不见汉李广,数不偶而奇。
又不见班定远,白头归已迟。将军兮将军,胡不归享太平时。