郊外草为堂,悠然世虑忘。
竹衰花结实,蜂旺子分王。
村路规模狭,溪流曲折长。
晚山惜余景,未肯下斜阳。
风高千户晓,云静九天开。把酒聊随俗,占年一上台。
野梅催岁色,好鸟唤春来。坐看江潭父,得鱼吹笛回。
春倚枝头怅旧新,那堪水石更粼粼。书空已悟从前事,问影偏怜此日身。
饮涧可知麋性乐,餐霞转觉道情亲。泉声悬树涓涓响,崖畔谁来方隐沦。
肃肃赋宵征,迢遥汶上城。疏林残雪影,古寺夜钟声。
岁晚愁行役,年衰减宦情。萍蓬叹流转,徒恋此虚名。
始离浔阳郭,言向名山行。逶迤陟泉坂,潦越瞰江城。
匡庐望犹远,四山已纵横。顾指心目豁,披拂襟袖清。
岩长密林亘,天肃高霞晴。阳崖翠叶暗,阴壑丹树明。
绝石路始转,入谷身已轻。奔涧互流响,栖禽挟鸣声。
幽趣昔所惬,放旷从此生。宿痾真可捐,俗累岂我撄。
誓当卜田舍,将毋来玉京。游岳挈禽庆,敕家疑向平,踟蹰待婚嫁,岂非儿女情。
寂寂虚堂独坐时,小窗推起更思维。江城万井烟花白,月到松头鹤未知。
石桥门外送斜晖,柳洒清风透客衣。
老眼看花能有几,如何啼鸟暮春归。
翠微深处几人家,风飏轻烟雨压沙。寒勒野桃开较晚,向阳才有两三花。
纶竿老子绿蓑衣,细雨斜风一钓矶。正是邻家社醅熟,柳条穿得锦鳞归。
相君不合长数奇,胡为劳劳久行役。一第驰驱国士心,十年沧海风尘色。
世乱纷纷如弈棋,归来少妇展双眉。出门谁道长安乐,老大王生空尔为。