思远卑栖地,凭高独望辰。峡云低度晚,野水净含春。
语鹤关梁迥,归鸿岁月新。不堪回首处,横笛倍伤神。
嗷嗷九春雁,整列向天端。虽念洲渚幽,已违霜雪寒。
群行旅阳土,亦为稻粱难。唼食曾未充,知时讵能安?
衔芦领孤雏,萧萧理羽翰。明年还当宾,勿兴中路叹。
自出琼州古郭门,更无平衍似中原。重重叶暗桄桹雨,知是黎人第几村?
唐而乾宁,果何时。
作书及诗,且恬以嬉。
烨胥之不知,而拳拳于一缁。
吁其可悲。
坚冰履霜,诲盗慢藏。
戒隳乎复隍,亡系乎苞桑。
一乎柔以御刚確其信于殊方。以是谋国,
迄于靖康。则读易之无一得,
盖公之所愧,殆非空言以成报章。
尚其监兹,前事不忘。
秋风九月边尘高,千艘夜下宫锦袍。文章不特动蛮貊,要识金版开六韬。
孙曹已矣等陈迹,唤起坡仙同赤壁。喧阗笳鼓动地归,重把功名光采石。
百尺城高济水阴,他乡乘暇此开襟。酒人问月空楼阁,词客凭阑自古今。
碣石北瞻双阙迥,昆崙西指浊河深。青云器业看公等,何限凭陵八极心。
桔槔长日挂斜晖,老向园林久息机。病后尚思求马渤,倦来无复理牛衣。
蜉蝣总悟归空幻,蛮触何劳计是非。极目苍苍烟水润,绿阴新满钓鱼矶。
旷野独行迈,宿莽萋以腓。顾瞻宛与洛,第宅纷崔嵬。
山川洵云美,久客当何为。岂无今所欢,不如故所知。
顾为双黄鹄,奋翅俱高飞。
冉冉岁云暮,悲风鸣北林。孤鸿号外野,积霰散重阴。
时节忽复易,伤哉徒滞淫。剽烈怆中怀,慷慨成哀吟。
念我携手好,形影若飞沉。金石有销铄,信义安足谌。
相须胶与漆,弃置商与参。顾因晨风翼,惠此瑶华音。