宝殿添开耀日光,坚牢应自卜无疆。金人十二今销灭,铁柱还闻铸汉王。
弱卉瘁微霰,松柏贞隆寒。浮云蔽千里,游子何时还。
川原漫浩浩,欲往无轻翰。忧来知夜长,陨涕空汍澜。
华灯列高宴,丝竹不解颜。黄鹄西南来,孤飞独盘桓。
积薪苦见凌,后爱易前欢。彭咸与正则,嘉宠成祸端。
驱车九折坂,始知中险艰。忠诚不见谅,剖心良独难。
刘项持兵鹿未穷,自乘黄屋岛夷中。南来作尉任嚣力,
北向称臣陆贾功。箫鼓尚陈今世庙,旌旗犹镇昔时宫。
越人未必知虞舜,一奏薰弦万古风。
箫管筵间列翠蛾,玉杯金液耀金波。池边雨过飘帷幕,
海上风来动绮罗。颜子巷深青草遍,庾君楼迥碧山多。
甘心不及同年友,卧听行云一曲歌。
寒窗灯尽月斜晖,佩马朝天独掩扉。清露已凋秦塞柳,
白云空长越山薇。病中送客难为别,梦里还家不当归。
惟有寄书书未得,卧闻燕雁向南飞。
孤城漏未残,徒侣拂(fú)征鞍(ān)。
洛北去游远,淮(huái)南归梦阑(lán)。
晓灯回壁暗,晴雪卷帘寒。
强尽主人酒,出门行路难。
远处的城市逐渐的稀疏但还没有从视野中完全消失,同伴轻抚马鞍前行。
从洛阳出发远游,过了淮南后归乡之梦愈发强烈。
清晨太阳初升屋内的墙壁依然是暗的,天晴后满地的积雪向卷起门帘的屋里散发着寒气。
饮完主人的践行酒,再次出发前面依然路途艰难。
孤城:边远的孤立城寨或城镇。徒侣:同伴;朋辈。
归梦:归乡之梦。
晴雪:天晴后的积雪。卷帘:卷起或掀起帘子。
出门:外出。行路难:行路艰难。亦比喻处世不易。
雨过花梢些子湿,晓来窗下霎时寒。
江乡此际春犹靳,长是疏梅带雪看。
晓寒期客入疏窗,梦破江南一夜霜。
可但山林小摇落,树头无叶可飞黄。
正愧修途烦仆马,忽投幽寺息尘埃。
杜门只影惟便静,览镜双眉未忍开。
春色更兼山色好,雨声常带生声来。
呼童起视榼中物,为尔愚翁进一杯。
江乡时节逢寒食,花落未将春减色,
岭南能有几多花,寒食临之扫春迹。
花多花少非我事,春去春来亦堪惜。
柴门风雨小庭寒,无奈池塘烟草碧。
欲将诗句慰穷愁,眼中万象皆相识。
欣然应接已无暇,都为老来无笔力。
江乡:多江河的地方。多指江南水乡。减色:减少光彩或色彩。
岭南:指五岭以南的地区,即广东、广西一带。
小庭:指小庭院。
穷愁:穷困愁苦。