田叔归来窦后伤,萧条梁苑下微霜。一时宾客多枚马,不遣雄文悟孝王。
元日甘泉会,衣冠拜冕旒。
图书一四海,玉帛万诸侯。
天淡雨初晴,游人恨不胜。乱山啼蜀魄,孤棹宿巴陵。
影暗村桥柳,光寒水寺灯。罢吟思故国,窗外有渔罾。
人间何处无仙源,尘中回首空云烟。武陵胜游那可复,流水已逝花徒然。
龙眠才子独超俗,矫如白鹤清如泉。潘江陆海竟倾泻,偶尔逸兴追斜川。
出世有心非避世,置身早在家山前。鸭头小艇落君手,桃花锦浪波翻天。
飞红如雨点襟袖,风流直与春争妍。清溪百曲见平陆,可有秦人旧种田。
莫笑南阳刘子骥,重来已是三千年。向闻安期洒醉墨,烂霞十里烘婵娟。
移船不羡天上坐,酌酒竟就花间眠。人生到此自可乐,何必采药求神仙。
问津我亦抱夙志,誓将短棹来延缘。但恐君才方负济川望,安能扁舟共泛再续《桃源》篇。
晒麦有馀粒,双鸠下庭际。知我无杀心,相忘两无碍。
风暝物意乐,云薄花影晦。试知春色深,粗觉静可爱。
纷纷门外客,经过不相诣。不邀亦不却,有酒当共醉。
一雨乍收暑,虚堂坐晚凉。萤光穿竹径,花气扑藤床。
卖老抛书课,扶衰藉药囊。平生爱秋夜,不惜数更长。
白马黄金勒,四足随风起。千金买宝刀,六郡良家子。
朝齧阴山雪,暮饮长城水。横行薄瀚海,一日能千里。
雪仇不顾身,报主宁恤死。壮士悲暮年,良马惜暮齿。
坐老风尘中,穷年胡为尔。月出沙碛黄,日落塞云紫。
独立横秋风,长嘶谢知己。
方士钿钗何处得,农夫罗袜此间收。蒙尘莫漫尤倾国,犹剩唐家土半丘。
皎皎仙姿脉脉情,绛罗仙萼裹瑶英。色侔姑射无双白,香比酴醾一倍清。
腊后春前芳信密,水边林下晓妆明。故应不属东君管,冷艳孤芳取次成。