白水环村漫漫流,天边浮绿远眉修。
春晴一试登山屐,愧乏新诗与惠休。
县废不知年,无人问遗址。
石堠犹路傍,故物应唯此。
前山收苦雾,宿鸟有新声。
万里南天客,三冬此日晴。
利成山百丈,直下独孤城。
事往岁月积,长江依旧清。
昔人经过地,我辈复此行。
但见竹树稠,石崖如削成。
乔木晚未凋,青青发余荣。
天寒远峰澹,日晏长川明。
时危怀古意,岁暮羁旅情。
一室寄绝岸,全家托柴荆。
晨炊饭脱粟,似此田涧氓。
群盗正猖獗,深居且偷生。
反念故园日,默默何由平。
不容红豆擅相思。谢芳姿。嫁多髭。长爪仙人,化去已多时。
屏角迷藏帘畔景,留客罢,怪来迟。
小窗梅雨浥空卮。掬芳蕤。播幽篱。疗可枯禅,难疗有情痴。
各有伤心茶话在,各焙出,鬓边丝。
蒙蒙膏雨远空迷,点滴圆纹水绕堤。
柳带喜如和醉舞,花房愁似宿妆啼。
烟笼麦陇连天阔,云映渔舟掠岸低。
廉使解分天子念,一篇骚雅慰蒸黎。
湘浦怀沙已不疑,京城赐第岂前期。鼓声到晚知坊远,
山色来多与静宜。簪屦尚应怜故物,稻粱空自愧华池。
新诗问我偏饶思,还念鹪鹩得一枝。
之子有雄文,风标秀不群。低飞从墨绶,逸志在青云。
柳色临流动,春光到县分。贤人多静理,未爽醉醺醺。
封疆多难正经纶,台阁如何不用君。江上又劳为小邑,
箧中徒自有雄文。书生胆气人谁信,远俗歌谣主不闻。
一首新诗无限意,再三吟味向秋云。
放逐今来涨海边,亲情多在凤台前。且将聚散为闲事,
须信华枯是偶然。蝉噪疏林村倚郭,鸟飞残照水连天。
此中唯欠韩康伯,共对秋风咏数篇。