灵根产自岭云深,高馆何因得共寻。茎有数岐唯一本,花皆纯洁验同心。
七弦每为王香操,九畹曾劳楚泽吟。若遇昔人应叹绝,玉枝连理在于今。
百万曾提阃外兵,君王西北问长城。埋轮疏上豺狼避,横槊诗成虎豹惊。
川入大非晨按垒,河当无定夜移营。雕弧白马翩翩去,尽遣降王款帝京。
斫尽江边杨柳梢,要教新岁换新条。
老夫也镊霜须鬓,镊却霜根出雪苗。
论交何必星霜久,白头得似倾盖友。
长安市上李将军,挽弓旧不论石斗。
只今有子似渠长,清夜读书雪边牖。
云端烽烟半点无,怪来将军不好武。
遗我骊珠三百颗,字字镌鑱未曾苟。
得得且看钱塘潮,莫莫言攀渭城柳。
朝家金印斗样大,情知不上书生肘。
儒冠多误侬饱谙,毛锥焉用君知否。
便应早请终军缨,径须系取单于首。
居延蒲类水如天,吹作春风一杯酒。
归来冠剑上凌烟,剩作功名落人口。
如何收剑许光芒,也趁槐花黄里走。
献璞虽真不救胫,绝弦何如只停手。
人生匹似风中花,荣瘁升沉岂非偶。
与君早赋归去来,名垂万古知何有。
不如耳热歌鸣鸣,醉帽欹倾衣不细。
诗流唱和秋虫鸣,僧房问荅狮子吼。
尽令俗客不妨来,白眼相看勿分剖。
雨前无物撩眼界,雨里道边出奇怪。
数茎枯菌破土膏,即时便与人般高。
撒开圆顶丈来大,一菌可藏人一个。
黑如点漆黄如金,第一不怕骤雨淋。
得雨声如打荷叶,脚如紫玉排粉节。
行人一个掇一枚,无雨即阖有雨开。
与风最巧能向背,忘却头上天倚盖。
此菌破来还可补,只不堪餐不堪煮。
独径千盘绕水田,初逢官路一欣然。
舞阳渡口新河水,白发重来二十年。
晴意久不果,天容今一新。
如何半轮日,销却许多云。
积雨还休雨,小春真是春。
客心君莫问,山乌亦欣欣。
银塘打尽万银梭,岸上笭箵来正多。
船载月明犹有月,无船无月欲如何。
今年郡圃放游人,懊恼游人作挞春。
到得老夫来散策,乱吹花片摠成尘。
商量岁後牢关锁,拘管风光属病身。
造物嗔侬先遣去,遣侬侬去不须嗔。
曩自白帝城,一马独入蜀,昼行多水湄,夜宿必山麓。
时闻木客啸,常忧射工毒,蜿蜓蛇两头,踸踔夔一足;岂惟耳目骇,直恐性命促。
稍历葭萌西,遂出剑阁北,奴僵不敢诉,马病犹尽力,我亦困人客,一日带屡束。
最忆苍溪县,送客一亭绿,豆枯狐兔肥,霜早柿栗熟,酒酸压查梨,妓野立土木。
主别意益勤,我去疲已极,行行求旅店,借问久乃得。
溪声答歌长,灯焰照影独,村深寒更甚,薪尽烧箦竹。
须臾风雨至,终夕苦漏屋。
於时厌道途,自誓弃微禄。
犹几三十年,始谢祝史职。
君恩念笃老,内阁使寓直。
亦思秋豪报,力惫蓺黍稷。
却寻少时书,开卷有惭色。