艇子飘摇唤不回,半溪清影漾疏梅。
有人隔岸频招手,和月和霜剪取来。
客星一夜失江津,无复溪头理钓纶。抱璧向惭频献楚,寻源今似永逃秦。
丹青业在堪垂世,白玉楼成易促人。社里姻盟皆可恋,未听邻笛已沾巾。
行尽江南数十程,晓风残月入华清。朝元阁上西风急,都入长杨作雨声。
水城百堵见廛闾,鱼米生涯乐有馀。渐觉津沽风物近,青红儿女钓人居。
共仰之推千古贤,纵无寒食亦能传。生前不怕棉山火,死后何须要禁烟。
子推言避世,山火遂焚身。四海同寒食,千秋为一人。
深冤何用道,峻迹古无邻。魂魄山河气,风雷御宇神。
光烟榆柳灭,怨曲龙蛇新。可叹文公霸,平生负此臣。
懒脩珠翠上高台,眉月连娟恨不开。纵使东巡也无益,君王自领美人来。
竹帛烟消帝业虚,关河空锁祖龙居。坑灰未冷山东乱,刘项元来不读书。
懒修珠翠上高台,眉月连娟恨不开。
纵使东巡也无益,君王自领美人来。
明皇固英主,开元天下昌。
如何林甫辈,得产无尽殃。
国色真国色,多惑四海慝。
华清宫里人如玉,解唤胡雏起东北。
以此策明妃,远嫁犹为迟。
冤哉毛延寿,尽忠人不知。