天寒苦日短,白露变为霜。行行出门去,周道悠且长。
衰草被荒郊,阴云翳重冈。俯观溪流涸,仰视鸿雁翔。
岂不怀所思,慷慨热中肠。乃知四时间,代谢本寻常。
乱后无炊强下山,难忘熟处向庾关。海云旧院曾相约,庐岳新锄且放閒。
战伐不争穷发地,行吟偏有荔枝湾。日长睡足观潮上,大树交风到石栏。
春风吹送笑谈香,玉漏银灯破夜凉。
归去东华听宫漏,杏花落尽六更长。
寒暄倏代序,日月递盈缺。黄鸟鸣北林,芳华恣欣悦。
暄飙荡愁心,轻霜变华发。南园桃李树,累累多结实。
嗟我兰蕙花,芳馨坐销歇。涉江复何慕,揽佩不忍结。
百草非不芳,庭树日萧瑟。感物增惋伤,沈忧转凄咽。
纤云卷尽见秋容,古木交阴一埽空。雪压群山晓来雨,叶侵缺甃几番风。
欲归未得人将老,屡送还来鬼亦穷。赖得子卿佳传在,整冠时读慰飘蓬。
下帆寻旧泊,投暝识岩扉。
径寂疑为客,灯明宛似归。
随风群木响,欲雨一峰微。
无计偕君隐,空嗟握手稀。
随意沧洲傲,玄关晚共过。捍江青嶂逼,碍杖白云多。
地僻閒樵牧,人稀老薜萝。采真与汗漫,不负紫芝歌。
采药采参苓,种花种桃李。参苓令人寿,桃李夏阴美。
监门能解围,饿夫堪救死。古来慷慨人,往往出下士。
厚貌仰姬公,绝交广刘子。二端孰为正,偏辞竟难恃。
卓哉赵孟言,劝君锄棘枳。
木棉初种时,其子皆露天。
意在衣被人,不肯为人怜。
我行忽见之,三叹心惕然。
感此复再拜,草中有大贤。
丈夫生宇内,岂止图自全。
鹑衣瓮牗下,措意在八埏。
杯水虽至微,味亦同深渊。
泰山非不高,远视等一卷。
但使志今存,何必快目前。
惜哉彼下士,白发守遗编。
高堂有旨酒,列坐有嘉客。相逢燕赵徒,携我酌春夕。
香雾蒙玉壶,飞花落瑶席。狼籍驼蹄羹,照座浓琥珀。
美人红罗襦,微微送廊芗泽。酒酣闻浩歌,歌声惨不怪。
劝客尽此觞,光阴如电激。今日清镜颜,明日青山魄。
百年不可知,须为目前惜。四座感此言,举觞更浮白。
乐哉此夕饮,髡亦能一石。