残蛩悲切。向虚檐底,碎语无歇。高秋霁景何限,丛桂正岩香初发。
接羽新鸿过也,任流水呜咽。自映带、千里蒹葭,露影吹凉野云阔。
驹光到眼须臾别。劝且将、酩酊酬佳节。铜盘满贮清泪,知几见、古时圆月。
子夜歌翻,争忍蛮弦楚管空设。况镜里、犹是朱颜,笑指金樽说。
闲踪问园馆,晴色满江郊。
织浪回廊侧,楼烟秃柳梢。
杖寻晞发石,亭欠盖头茅。
清景摹乘兴,含毫浴砚坳。
云雪商量未了天,模糊远近色相兼。
白呵冻手拈诗笔,青向谁家认酒帘。
散乱飞花刀旋剪,须臾平地尺谁添。
也知表沴并呈瑞,深浅阶前自可占。
稻熟田间笑老农,咚咚村鼓乐时丰。
新刍自酌花瓷碗,醉倒扶携夕照中。
田家无他望,所望在平畦。但恐终岁力,不得遂其私。
何哉造物者,亦得厚我施。夜来微雨过,使我菜麦滋。
登丘一以眺,秀色远参差。此时桃与李,岂乏好容姿。
顾予朴野性,独与此相宜。及时务耕作,那敢贪天时。
幽沈谢世事,俛默窥唐虞。上下观古今,起伏千万途。
遇欣或自笑,感戚亦以吁。缥帙各舒散,前后互相逾。
瘴痾扰灵府,日与往昔殊。临文乍了了,彻卷兀若无。
竟夕谁与言,但与竹素俱。倦极便倒卧,熟寐乃一苏。
欠伸展肢体,吟咏心自愉。得意适其适,非愿为世儒。
道尽即闭口,萧散捐囚拘。巧者为我拙,智者为我愚。
书史足自悦,安用勤与劬。贵尔六尺躯,勿为名所驱。
田家喜雨足,邻老相招携。泉溢沟塍坏,麦高桑柘低。
呼儿催放犊,宿客待烹鸡。搔首蓬门下,如将轩冕齐。
忧世终何补,忠怀怅不平。
收回长太息,翻作短歌行。
是事且复置,今人谁可盟。
湘中千树橘,墨墨了余生。
秋风淅淅动帘旌,淮堰还稽半日程。乡思转多眠不得,海潮催得月东生。
日却山川冻出云,疏疏先自竹边闻。
玉龙不动身千亿,薝葡无香瘦十分。
彷佛夜堂馀火力,凄凉茅屋有人群。
已知报答东皇日,汤饼银丝饭脍芹。