天星坠为凤,叠浪耀灵景。独立白玉冈,如在赤霄顶。
䃔■丹穴开,傍薄翠螭并。浑浑玉在璞,庚庚金出矿。
宁支织女机,孰作补天饼。屃屃若负力,拥肿或病瘿。
蜀图雄八陈,周象重九鼎。鲸骇昆明池,莲表泰华井。
来仪欲巢阁,览德久延颈。架海功莫神,沈郢恐未醒。
山花杂五色,祥云覆千顷。金鹊徒为滞,雨燕漫飞影。
铁厓铁作心,吐句何奇警。寄语山中人,诗法当造请。
我从华山归,刈麦已大半。自长安迤东,实美如火炭。
繄我返耕来,此麦才再见。接岁禾不登,宝玉咸所贱。
周人重农食,特分田畯职。公私积蓄繁,讵有旱乾棘。
春首饿莩多,朝廷甚忧恤。今日得佳物,守护须谨饬。
黄金殪米下,其语殊谠直。作诗告有位,国宝在稼穑。
岱宗齐鲁间,万古统群山。日向夜中见,云从海外还。
蓄灵深屏翰,空翠满河关。尽日临清霁,岩岩不可攀。
殷红含露卧朝寒,疑是春工画未乾。底事诗人吟不稳,直须烧烛夜深看。
川上值楼开,寒山四面来。竹吹人语远,峰碍鸟飞回。生死别离陌,朝昏云雨堆。谁知独立意,溅泪落莓苔。
月明犬吠逼荒村,鹤唳风声警梦魂。频岁置身豺虎窟,始知高卧即天恩。
雨意晚方足,秋来先送君。
横拖七尺杖,划破一山云。
白纸凭谁寄,青灯此夜分。
空遗岩底石,萝月漫纷纷。
文彩垂星虹,欲献明光宫。琉璃水沉紫烟润,花生彩笔摇春风。
行行辞家几千里,交游每结青云士。尔来客舍依我邻,夷说悠德不归意。
燕山五色雪舞花,大河一夜回仙槎。故园桂松色依旧,人民城郭还惊嗟。
丈夫平生。
困雨愁烟湿锦丝,脂痕轻染最娇枝。曲阑长断春风晚,花未开时色已衰。
郁郁文章不称时,岂堪寂寞寄人篱。
早知乱后为儒误,始恨年来入道迟。
春晚茅山犹有术,秋深商岭已无芝。
何当乘此清风去,共看山家未了棋。