海国横秀色,兹山何郁盘。黄金亘楼观,积翠开峰峦。
登高恍神游,驻目穷遐观。地迥云物古,天秋松桂寒。
于时灏气清,东溟净液澜。精思落天外,回飙生羽翰。
尝闻有灵草,可以驻颓颜。且毕济时略,金梯期再扳。
日日尘沙里,深愁行路难。孤亭自超旷,过客暂盘桓。
霜重飘梧叶,云轻度石栏。不能千日醉,幸托一枝安。
伐木张新燕,攀鳞忆往时。重来散花处,更是聚星期。
玉佩皆鹓侣,金河即凤池。独怜丘壑质,还复接芳仪。
净院早凉生,佳宾四座倾。花间重识面,塔里旧题名。
对酒怜萍迹,闻歌想鹿鸣。十年还此会,那得更无情。
故游经绣陌,初地入松扉。可那看花伴,年年渐觉稀。
一钟收宿雨,双树带余晖。若问龙池劫,谁能不醉归。
梵宫邻帝苑,长此集儒绅。槛外诸天界,尊前四海人。
星霜别后鬓,花月向来春。且共摅筹策,云台早致身。
吴俗今应变,楚材昔共闻。试看铸人术,岂尚雕虫文。
骢马回江树,弦歌散海云。史书征德化,更是一冯君。
烛树蜡烟微。花袍白马来时。天吴移海绿尘飞。日夕灵风满旗。
湿雾冥冥斑竹院。野鸦如阵回旋。帝子不归秋晚。单衾沈梦铜辇。
灌木愁鸦,露莎抛锦,离思暗落回廊。弹墨单衣,勘书深烛,清欢草草三霜。
看抱叶香枯翳镜,连雨萍沈败艇。西风渐老,冥鸿去翼成行。
谁许惊尘海角,红荔颗、绊稳北归艎。
蕙帘萝幌,仙书映掌,花药澄湖,虹月英光。消不得、能言怪石,凿空灵槎,说甚虞翻宅徒,陆贾书新,一夜江湖梦已凉。
梁燕再来,巢尘簌簌,炉穗愔愔,怅望天涯,罢酒阑干,凭谁指与斜阳。
绛河不动九微风。数秋期、轮遍纤葱。花外玉鹅笙,黄昏韵入初鸿。
閒愁在、唾碧拈红。穿针伴,多少微云院落,画烛房栊。
浸三星细转,滴滴露槃浓。
机中。年年锦书恨,凭说与、翠水璇宫。容易误良宵,梦约几负香茸。
笑雕陵、锦羽偏工。人天事,轻赚罗池倦客,酒醒清钟。
下疏帘忆断,钗盒故情慵。