吾爱汉阴老,清风千古垂。濯缨沧海阔,狎鸟岁阴迟。
坐即南山影,行歌招隐词。昔贤惭识寡,幽愤自形诗。
瓜皮艇子系江干,江水茫茫江月寒。人与沙鸥齐睡熟,芦花偷上钓鱼竿。
剑术莫论疏,荆卿一何愚。生劫万乘主,此事大难图。
惟彼虎狼秦,变诈实多虞。诳楚绝齐交,终不致商于。
焉能反侵地,信义申匹夫。急剸嬴政胸,群愤亦少舒。
如何披督亢,犹事久踟蹰。嗟哉报丹心,空与日月俱。
寂坐浑无赖,天空黑气沈。残镫耿寒夜,疏雨碎愁心。
懒与书相接,聊将酒半斟。孤鸿云外响,凄切感人深。
康鼎谈经世少双,一时文物动虞庠。
江湖虽隔金闺籍,衣袖仍闻玉案香。
墨客几年陪画隼,板舆平日到蘐堂。
时清身健堪行乐,未见荆榛老凤凰。
晨游每及晡,夜游不知旦。
春风似醇醪,盎盎消我闷。
春月似新茗,泠泠清我困。
人生能几逢,月圆花烂漫。
何为守幽独,忽忽音容换。
沂水舞雩人,天机自游玩,
叔子登岘山,浮名何足叹。
珠帘白舫乱湖光,隔岸龙舟舣夕阳。
今日欢游复明日,便将京洛看钱塘。
庄周曾论书,丁字乃有尾。八分周已有,不自秦人始。
缅昔雨粟后,仓颉古文起。周宣二千年,中国通行此。
大篆变古法,籀文传自史。李斯变小篆,损益成绝技。
八分即小篆,聚讼殊可已。武将乃造笔,中涓更造纸。
不必出圣贤,万世遵遗轨。斯也灭圣经,罪不容于死。
此事可掩罪,亦薄乎云尔。斯诛汉隶出,却笑父似子。
唐朝名最盛,莫过阳冰李。咸谓李氏后,骑省一人耳。
清峭皖公山,山影落杯里。当时南唐衰,谪居下柴里。
双溪行院婢,古秀世无比。乔亭双美人,有灵亦当喜。
谁知金源后,碑失亭亦毁。迄今七百年,何处寻遗址。
金石且不寿,叹息循山趾。
出门何处问西东,指画翻为语论同。到此客头潜觉白,
未秋山叶已飘红。帐前影落传书雁,日下声交失马翁。
早晚回鞭复南去,大衣高盖汉乡风。
不禁乡思倚危楼,山色空蒙海气浮。风雨别来花半老,音书隔绝雁惊秋。
林间野鹤呼幽梦,天际浮云带远愁。好寄相思与娄水,门前日日有潮头。