轻盈袅娜占年华,
舞榭妆楼处处遮。
春尽絮飞留不得,
随风好去落人家。
巫山巫峡杨柳多,
朝云暮雨远相和。
因想阳台无限事,
为君回唱竹枝歌。
迎得春光先到来,
轻黄浅绿映楼台。
只缘袅娜多情思,
更被春风长挫摧。
把酒临风听棹声,河边官柳绿相迎。
几潮路到瓜州渡,隔岸山连铁瓮城。
月色夜留江叟笛,花枝春覆寺楼筝。
赠行不用歌《杨柳》,此日还家足太平。
古来经训拟菑畬,谁似昌黎训阿符。笑我林塘风月夜,西窗梦里听咿唔。
纨素裁成宝月光,卷舒怀袖动宫商。老来却厌丹青手,兴到还登翰墨场。
坡老高吟三十韵,右军细扎百千行。光风薢茩人双玉,明日兼葭水一方。
萧散山林一幅巾,天公乞与自由身。
茅檐不似宫塼暖,日满南窗也可人。
今年手自栽,问我何年去?
他年我复来,摇落伤人意。
苏家小女旧知名,
杨柳风前别有情。
剥条盘作银环样,
卷叶吹为玉笛声。
小妓携桃叶,新声蹋柳枝。妆成剪烛后,醉起拂衫时。
绣履娇行缓,花筵笑上迟。身轻委回雪,罗薄透凝脂。
笙引簧频暖,筝催柱数移。乐童翻怨调,才子与妍词。
便想人如树,先将发比丝。风条摇两带,烟叶贴双眉。
口动樱桃破,鬟低翡翠垂。枝柔腰袅娜,荑嫩手葳蕤。
唳鹤晴呼侣,哀猿夜叫儿。玉敲音历历,珠贯字累累。
袖为收声点,钗因赴节遗。重重遍头别,一一拍心知。
塞北愁攀折,江南苦别离。黄遮金谷岸,绿映杏园池。
春惜芳华好,秋怜颜色衰。取来歌里唱,胜向笛中吹。
曲罢那能别,情多不自持。缠头无别物,一首断肠诗。