碧玉山头紫气浮,闲携谢屐数来游。幽禽向客如相问,野草牵衣似欲留。
俯睇千山烟树合,凭高一曲海天秋。明时奎壁谁先兆,白石歌残忆饭牛。
怕见春归去,朝朝下翠帏。落花如有意,故傍玉阶飞。
竹架已藏扇,陶瓶时煮茶。疏疏十日雨,开尽黄葵花。
凄绝云边雁,高飞忽断行。一声哀夜月,孤影怯秋霜。
汾水蒹葭冷,衡阳道路长。客中愁见汝,忆弟泪沾裳。
不遣牢愁意,残灯夜独亲。饥驱轻作客,老至漫依人。
泛梗踪如寄,炊粱迹已陈。支离馀倦眼,五技笑谋身。
枉自抛心力,经营为一餐。诗书乖俗易,贫贱识名难。
持下容招侮,鸣高岂禦寒。解嘲应有说,僵卧似袁安。
交谪差堪幸,知当道式微。未能营兔窟,何用泣牛衣?
孺子争修短,吾心懒是非。世情今渐熟,莫恨事多违。
身在逍遥境,开庵寓此身。
红尘不到处,白日独閒人。
月满云月夜,花留玉洞春。
坐中无俗客,猿鹤故相亲。
天上在雄鸡啼一声,人间万鸡相应鸣。
美人红酣尚未醒,锁掣金匙鹦鹉惊。
鹦鹉从来巧言语,声聒锦帏残梦起。
猛揎罗袖窝绿云,步逼妆台趁梳洗。
玉奁脱覆光烁人,洞房环曲惊晓春。
不是清空月飞入,如何中有姮娥身。
轩辕百练今湮灭,扬州青铜却奇绝。
人非照镜镜照人,镜亦分明为人说。
媸妍一镜固两般,狐妇怀奸心胆寒。
闺中少女庄丽,眉颊不妨终日看。
《怀沙》匿奇迹,忠彰道未扬。抑郁千载间,兰蕙隐华芳。
值兹颠覆初,哲人罹危疆。冥会著《远游》,汨罗忽翱翔。
浩浩水无垠,莽莽云俱苍。应知素心人,掩涕不可将。