今年寒较早,十月雪霏霏。
冰渚鱼深逝,风林鸟倦飞。
家人催买炭,客子虑无衣。
便好骑驴过,羊羔酒正肥。
春海镜长天,青郊丽上年。林光虚霁晓,山翠薄晴烟。气暖禽声变,风恬草色鲜。散襟披石磴,韶景自深怜。
出游蹑城皞,聊使殷忧廓。
迥瞰楼阙重,周览河山错。
候禽音尚微,初林荫犹薄。
密烟生近堤,倾曦澹远落。
潜盘狎胜引,且复娱斟酌。
快意当遗形,所在即丘壑。
自古轻儒孰若秦,山河社稷付他人。而今重士如周室,忍使书生作夜巡。
从仕二十载,卜居亦六七。身世任蓬转,无问喧与僻。
最后移阙西,地位更平直。趋鼓向启明,绕尽宫树碧。
城遥漏声杳,起望恒伫立。凭仗窗间禽,晨晦有消息。
迂慢恐非宜,取近愧寡力。暂借鹪鹩枝,岂敢望安逸。
万事悠悠总逝波,人非物是旧山河。凤楼寥寂金莲步,燕馆荒凉玉树歌。
别浦春风开芍药,小亭秋色上藤萝。客怀正苦风涛恶,况复登临思转多。
雪飞当梦蝶,风度几惊人。半夜一窗晓,平明千树春。
花园应失路,白屋忽为邻。散入仙厨里,还如云母尘。
人家寥落尽,舟次夕阳间。一水中分峡,孤城半在山。
空天闻虎啸,僻壤识民艰。独有飞飞鸟,衔鱼过艇闲。
吾屋虽諠卑,颇不甚芜秽。置席屋中间,坐卧群书内。
横风吹急雨,入屋洒我背。展卷殊未知,心与古人会。
有客自外来,笑我苦痴昧。且问何为尔,我初尚不对。
强我不得已,起答客亦退。聊复得此心,沾湿安足悔。
田家无他望,所望在平畦。但恐终岁力,不得遂其私。
何哉造物者,亦得厚我施。夜来微雨过,使我菜麦滋。
登丘一以眺,秀色远参差。此时桃与李,岂乏好容姿。
顾予朴野性,独与此相宜。及时务耕作,那敢贪天时。