一疏为高堂,非缘松菊荒。白云穷望眼,秋色照归装。
暂束新袍笏,仍娱旧綵裳。金门非忍别,事主日犹长。
金铺零落兽镮空,斜掩双扉细草中。
日暮鸟归宫树绿,不闻鸦轧闭春风。
吴女秋机织曙霜,冰蚕吐丝月盈筐。金刀玉指裁缝促,
水殿花楼弦管长。舞袖慢移凝瑞雪,歌尘微动避雕梁。
唯愁陌上芳菲度,狼藉风池荷叶黄。
歇马龙山傍古城,椒浆一掬拜先生。清流已尽封疆狱,汗简犹高俊及名。
弟子能为文信国,友朋何憾窦游平。墓门寂寂松楸老,似听啼鹃带血声。
八卦既成列,幽赞天地功。
邈哉九圣意,究此□堂中,
□机□严□,华□□涧松。
□□理傥析,欲游学□踪。
啛啛孤韵入秋林,切切幽心语夜深。
惯不怜人成好梦,却凭好事戏相寻。
在床在户身难主,添恨添愁巧自深。
何不早从金笼住,傍人枕畔共哀吟。
三日癖深居,案头尘一斛。
檐溜如许长,种雪销春旭。
眼厌短衣囚,庭余半死木。
未知桃与杏,何处较红绿。
数年多快游,冥罚就羁束。
小食神仙字,聊以砭凡俗。
堂殿尘埃外,轩棂紫翠中。
凭栏千嶂雨,欹枕半窗风。
得意何妨僻,寻幽岂易穷。
分张閒草木,一一见春工。
置酒旗亭畔,风吹杨白花。愁深同汶水,道远指京华。
乍听悲笳起,回看落照斜。庭闱千里梦,怜我滞天涯。
两弟分南北,鸰原心事违。稚圭方夜读,曼倩复朝饥。
月向吴宫照,云依蓟坂飞。并怜梁苑客,漂泊未能归。
汴水金堤险,黄沙拨暮云。戈鋋终未息,筚篥不堪闻。
万井惊狐火,千村散马群。夷门衰草畔,酹酒信陵坟。
金舆帝子去,朱戟故宫存。麋鹿穿陵寝,鱼龙入殿门。
连云艮岳迥,落日大河奔。老监曾骖乘,凄凉说旧恩。
行指荡阴泽,遥思嵇侍中。一泓水自碧,千载血犹红。
玉座春吹雨,寻旗夜起风。英英岳忠武,庙貌对城东。
程婴存祀义,豫让报恩心。此地昔人没,千年沣水深。
花明开驿道,苔老积碑阴。我独何为者,天涯寄苦吟。
潋滟金沟溢,青匆玉树寒。几回思碣石,三度向长安。
入市碎琴易,依人弹铗难。异乡逢令弟,华发共惊看。
井底引银瓶,
银瓶欲上丝绳绝。
石上磨玉簪,
玉簪欲成中央折。
瓶沉簪折知奈何?
似妾今朝与君别。
忆昔在家为女时,
人言举动有殊姿。
婵娟两鬓秋蝉翼,
宛转双蛾远山色。
笑随戏伴后园中,
此时与君未相识。
妾弄青梅凭短墙,
君骑白马傍垂杨。
墙头马上遥相顾,
一见知君即断肠。
知君断肠共君语,
君指南山松柏树。
感君松柏化为心,
暗合双鬟逐君去。
到君家舍五六年,
君家大人频有言。
聘则为妻奔是妾,
不堪主祀奉苹蘩。
终知君家不可住,
其奈出门无去处。
岂无父母在高堂?
亦有亲情满故乡。
潜来更不通消息,
今日悲羞归不得。
为君一日恩,
误妾百年身。
寄言痴小人家女,
慎勿将身轻许人!