飞燕腰支掌上轻,尘生罗袜步盈盈。钥鱼不寐春无赖,筝雁频移曲未成。
敛黛低鬟初破睡,嚼花嗅蕊独含情。许身肯作王孙女,头白哀吟对马卿。
海天万里渺无穷,秋草春花插髻红。
自送夫君出门去,一生长立月明中。
条风从东来,习习振枯槁,
美人倚窗闺,别思忽已早。
昔为连理枝,今为断肠草。
鸡号天五更,发白不待老。
山上采兰花,山下采蒲叶。露湿青罗裙,良人不知妾。
西城閒访葛洪家,篱落秋馀白豆花。高枕自知无俗梦,数椽茅屋在烟霞。
阳春催物态,清暇养天和。求外于情薄,陶真所得多。
梅苞新烂漫,松影旧婆娑。此日衔杯乐,何如鼓腹歌。
逝水尚东流,白日易西没。
悠悠天地间,二物何飘忽。
促迫於生人,绿鬓成华发。
昧者不自如,终朝常汩汩。
利欲沈厥身,其本已先蹷。
孰若缮真性,以自固灵骨。
老梅何偃蹇,雪时方始花。
自守岁寒性,不肯随春华。
隐人适然见,称植溪水涯。
瘦影无阳艳,清香绝淫邪。
閒静如隐人,隐人心所嘉。
樵牧无见侵,以贻隐人嗟。
难与时流道,忧心常悄悄。
古道贵平易,今人尚机巧。
好古而居今,每饭不能饱。
来往无嫌猜,唯知爱沙鸟。
自君之出矣,日日望君归。秋风吹紫塞,夜夜捣寒衣。
楼兰未灭君不归,含啼独自下重帏。玉关西去路如棘,安得身随鸿雁飞。
食荼中自苦,食檗那忍食。西风吹妾身,化作望夫石。
东海之水成丘山,公乎何时生入关。年年风雨里,但见血痕班。
妾心匪石不可转,君身如璧当来还。