平生为雪牵诗兴,今日无诗奈雪何。净几翻书拥炉读,冷斋呵砚带冰磨。
寒江独钓句思柳,银海光摇人忆坡。欲两三杯贺丰岁,却忧疆埸正干戈。
歉岁还乡益困穷,瓶无储粟酒尊空。醉经且学文中子,闵雨难祈应上公。
左原端是脊令原,谁遣分飞到蜀门。况是清明寒食候,杜鹃声里断离魂。
紫阳元日得晴日,晓鹊声边骈贺客。
玉梅烂漫照椒觞,尽我真珠红一石。
祁山山下初立春,马上送迎逢故人。
故人挈榼藉芳划,啼鸟游丝天气新。
吟鞭转入西江路,宝月欲圆碧霄暮。
南方战罢闻者喜,尽道上元仍甲子。
卒然军兴由盗兴,千里无烟况有灯。
鸡犬逃生且未暇,上元之雨吾何憎。
万马还营速须早,放与田家蚕麦好。
甲子之雨恐不可,听彼谣言愁杀我。
辽广归来二纪强,脱身烟瘴远沙场。
僧多吟友诗常淡,家见玄孙寿且康。
残月夜潮渡渔浦,飞花春雨客钱塘。
西山后会何妨数,管趁年年早茗香。
气骨今年改,除纶定不难。
勿言官职小,足庇户门寒。
楚雨禾犹绿,燕霜树已丹。
故人如见问,家尚寄严滩。
每报家书至,心如喜惧何。
欲开疑有故,已读幸无他。
典粥赀财罄,寒饥幼稚多。
衰门真可叹,两世误儒科。
新舂䆉稏滑如珠,旋压犁祁软胜酥。更剪药苗挑野菜,山家不必远庖厨。
梁君遁世偕妻孟,崔母祈天为妇唐。身是六朝人物旧,眼看三世子孙昌。
人知翕翕味方隽,谁识耽耽意最长。犹恨年龄不满百,仅成三万五千场。
山云飘萧山月凉,溪风飒沓溪流长。山水遗音秋满耳,似与琴响参宫商。
若人领此山水胜,谩托冰弦寄幽兴。天空自觉响逾寂,指落先与心相应。
音传今古知者稀,孰云举世惟钟期。仰天为尔一长啸,音兮琴兮知不知。