顽阴破处见秋空,十幅枯蒲饱晚风。惊得野凫连族起,蓼花两岸献生红。
昔对芳樽常感慨,今同华发半萧疏。
唐家一代成青史,汉殿多年诵子虚。
丹凤春裁西掖诏,白麻夜草北门书。
几时却奉承明谒,玉蕊花边并直庐。
冻雀无声风叶乾,坐来飞霰洒窗寒。
梅花岁岁如相待,琼树朝朝不厌看。
邑犬他皇惊越俗,崖松偃亚老秦官,
衰颜不作安仁栗,一任斜吹上鬓端。
山窗独眠抱秋冷,四壁无声中夜醒。天清急雨忽万点,月出枯蛇纷众影。
开门飒飒非故林,满空乱叶抟愁阴。石涧流红□泉咽,藓痕掩碧孤蚕吟。
高秋共谁听萧瑟,却忆江南远游客。楚天摇落白日高,万里扁舟荡秋色。
江南客来归,山中叶亦稀。相思绕遍寒树下,有恨愿随秋风吹。
山空夜寒风渐微,惨惨霜露沾人衣,哀鸿独叫残云飞。
我谪庾岭下,年年饷焦坑。
味虽轻且嫩,越宿苦还生。
分甘尝此品,敢望建溪烹。
勾公道义重,不与炎凉并。
持节漕七闽,风采照百城。
冤苦尽昭雪,草木亦欣荣。
得新未肯尝,包封寄柴荆。
罪罟敢当此,自碾供百灵。
捧杯啜其余,云腴彻顶清。
爽气生几席,清飚起檐楹。
顿觉凡骨蜕,疑在白玉京。
整冠朝金阙,鸣佩谒东皇。
须臾还旧观,坐见百虑平。
美玉藏精璞,明珠媚深渊。
天清气或朗,光景露涓涓。
或者辄按剑,奇才叹难全。
之子英杰人,声名何轩轩。
妙龄魁四海,终始皆称贤。
过眼不再读,悟心非口传。
文真翻手成,识超余子先。
森森列五岳,浩浩朝百川。
谓年未三十,当握造化权。
陶甄到唐虞,修洁偕渊骞。
谁云一戢翅,沈滞十二年。
众论今未谐,子心方藐然。
磨礲尽箭镞,刮洗成混圆。
上造羲轩外,下极宣政前。
讨论分本末,钩颐穷由缘。
遥遥数千载,恍然落眼边。
斯文天其兴,子能常踬颠。
试看桃李花,三春何暄妍。
未及瞬息间,飘零堕风烟。
青青乔松枝,霜雪弥贞坚。
子如识此理,聊臣白云巅。
万象愁何极,家山空月明。聊为少年兴,相与放歌行。
疏柳诗人宅,高城故国声。天涯起遥思,仰首桂华清。
待月中秋上古城,迥然光掩别宵明。
野人望久翻惆怅,无奈浮云灭又生。
松竹绕吾庐,户庭匝繁阴。耽此日幽雅,而无尘鞅侵。
好风天际来,于以涤烦襟。花鸟有深契,泉石谐知音。
有时发天籁,妙合无弦琴。上忆千载人,朗然恣孤吟。
冰姿玉骨,东风著意换天真。软红妆束全新。好在调脂纤手,满脸试轻匀。为洗妆来晚,便带微嗔。香肌麝薰。直羞煞海棠春。不?数*芳酒,谁慰黄昏。只愁睡醒,悄不见惜花贤主人。枝上雨、都是啼痕。