杜陵叟,居杜曲,终岁胼手兼胝足。刈麦初罢又插秧,身劳岂畏泥涂辱。
旱魃为虐苗皆枯,大风卷地更折谷。天灾厄人人无言,县官催租火迅速。
哀鸿嗷未休,豺虎满人屋。粟帛献稍迟,金刚齐努目。
竹笥搜尽寒冬衣,桑阴鬻我耕田犊。官钱虽纳杼柚空,谁将灾苦宣苍穹。
苍穹明镜鉴万里,讵能察我茅檐蔀屋之私衷。
雨霁月弥静,无人共遥夕。乱蛩风露寒,虚堂入秋色。
少无适俗韵,甘以辞华轩。但道桑麻长,而无车马喧。
服勤尽岁月,守拙归园田。终晓不能静,鸡鸣桑树颠。
水夫住在长江边,年年捉送装兵船。
上水下水不计数,但见船来点夫去。
十家门派一夫行,生死向前无怨声。
衣中何有苦搜索,身无钱使夜当缚。
遭他鞭挞无完肤,行迟还用刀箭驱。
掣刀在腰箭在手,人命贱同豕与狗。
射死纷纷满路尸,那敢问人死者谁?
爷娘养汝才得力,送汝出门倚门泣。
腐肉已充乌鸢饥,家家犹望水夫归。
黯黯日将夕,牛羊村外来。岩阿青气发,篱落杏花开。
草木应初感,鶬鹒亦已催。晚间春作好,行乐不须猜。
战城南,歌城北。将改弦,军易辙。不杀民,只杀贼。妖氛清,皇灵赫。
洗兵戈,布膏泽。吏部来,归拓疆,昼战城南歌城北。
自古轻儒孰若秦,山河社稷付他人。而今重士如周室,忍使书生作夜巡。
徵君昔嘉遁,抗迹遗俗尘。了心悟有物,乘化游无垠。
道丧历千载,复存颍阳真。上虞佳山水,晚岁耽隐沦。
内史既解绶,支公亦相亲。儒道匪远理,意胜聊自欣。
洄沿南溪夕,流浪东山春。石壁践丹景,金潭冒绿蘋。
探鍊备海峤,赏心寓情人。奈何灵仙骨,锹翮瑶池津。
寥寥虚白宇,夙创招提因。家风缅多尚,玄德谢无邻。
谬陪金门彦,矫迹侍紫宸。皇恩竟已矣,遗烈庶不泯。
万里辞吴会,经年滞越舟。两行乡国泪,独上海山楼。
飓母威难近,蛮云瘴不收。炎荒非我土,何事爱南游?
雁过白云冷,木落遥山碧。游筇懒不携,良友近可即。
平地当登高,少长集吟室。有酒期共饮,欢焉布瑶席。
座无拘忌流,醉醒取各适。襟情未必同,臭味自不隔。
古人师与友,所重均受益。后世务面交,毁誉乱曲直。
攻玉藉他山,引针赖磁石。各勉百年身,磨砻互尽力。
是时日欲暮,寒光动西壁。照见座中人,各有好颜色。
聚首苦不常,欢饮忘主客。相期敦久要,觞咏继今夕。