卧牛山前春草肥,华阳宫外雨霏霏。主人侵晓踏青去,日暮家童扶醉归。
滥把州麾奉北堂,自惭政术非龚黄。
年丰物阜天所赐,容我养拙山水乡。
今朝瑞气俄融结,散作飞花应时节。
万家疫疠一扫除,尽道年时无此雪。
幕中佳士欣得公,笔端能与造化通。
乃知冰柱有家法,寡和未饶歌郢中。
一望琼瑶迷四境,我复白头临绝顶。
要须相与作春温,共向尊前拼酩酊。
落叶满秋山,亲朋杳霭间。
江村多雨外,世难几人还。
白发偏能长,黄花好是闲。
聊将一杯酒,渐尔解离颜。
九日秋萧瑟,登高亦少欢。黄花宜澹泊,碧树早凋残。
醉舞乌纱落,弹歌短剑寒。可怜西北望,白日远长安。
檐雨午宵歇,室灯凉焰明。寝兴将百念,蟋蟀听残声。
老态闺人识,新歌候物成。鸡鸣催九日,一感佩萸情。
佛宫琢琳琅,悬鱼警群聪。
缓扣集方袍,急拊趋百工。
虽无笋虚器,自协徵与宫。
犁然当人心,邈有炎氏风。
山泉自疏数,佩玉相玲珑。
朝昏间锺鼓,清响传无穷。
惟有宝陀山,於音获圆通。
一闻如得解,石巩亦投弓。
洛城风雪未开门,空屋僵眠懒谒人。独向岁寒持节操,始知君子不忧贫。
雪满横山晓冷严,华堂帐暖蔽重帘。纵然邑宰来相见,不似当时举孝廉。
日日无堪只欢嗟,谁教九日事豪华。
寂寥难落方山帽,烂熳抚开野菊花。
闻道鹤鸾趋镐燕,忍将鸿雁听边笳。
古来感慨今朝甚,苦雨凄风助我赊。
霜净乾坤阔,登高极古台。
秋声枫几落,客眼菊三开。
短发频看帽,寒吟间引杯。
篱边空意绪,难得白衣来。