为园墙东清心客,春事犹及与客吟。新径移花植千本,隔墙借树高十寻。
月池共爱好夜色,风林如欲逗春阴。落落对尔多古意,流连沈醉忘更深。
更阑起夜月,幽思未全孤。碧汉深于染,微云淡欲无。
风砧树相乱,邻酒夜还沽。此夕思家梦,迢迢隔五湖。
溪谷含冰雪,川原见草芽。春生三峡水,日照万人家。
时节长如此,风光会有涯。唯应多美酒,厌看海棠花。
梅实初黄暮雨深,宝刀生锈镜昏沈。年年卑湿身无病,自觉能胜百鍊金。
朱门深沈十二戟,高槐蔽庭有佳色。今时督府雄汉魏,鲁国太山四千石。
读书作文五十年,齿牙脱落头半白。平生心事竟何许,衮衮簿书为报国。
吾衰不复梦周公,闻道家丘居在东。垂老才为少司寇,杀一正卯那为功。
诗书误身既可信,却忆扛鼎之重瞳。宰割山河一何壮,指麾天地如回风。
背关怀楚更龌龊,沐猴而冠涂遂穷。区区诸老为城守,头胪晓入旌旗红。
鲁人之皋乃自昔,犹复弦歌一亩宫。圣贤万事尽有命,世人何用誇材雄。
府丞久吏掾史健,时雨沾足年谷丰。深居闭閤不复出,曲肱甘寝日正中。
昔闻汲黯淮阳亦如此,乃不及舞文巧诋为诈忠。
巴妇能专利丹穴,始皇称作女怀清。此花即是秦台种,赤玉烧枝擅美名。
危涂烦侧足,积水向吹襟。云树参天直,风湍殷地深。
翠香秋后草,巧语霁来禽。信美非人境,无为久滞淫。
明府敏为政,经纶功已深。无欺礼神意,不扰爱民心。
直道容多梗,良时避孔壬。未成宣室召,空赐颍川金。
兹日量天听,方春报雨霖。望蜺舒黯黯,笑电趣涔涔。
耒耜欢南亩,歌谣变越吟。和应光爇户,润足俟薰琴。
久客羞王粲,忘饥学汉阴。鹿门那忍去,留钓此江浔。
独坐吟诗到四更,墙根蟋蟀近床鸣。凉风闪闪吹灯灭,默从无言直到明。
蘧公四十九年非,万事当须向老知。材者不如愚者乐,前人多作后人资。
羡君黄发初倾盖,矜我迷津数赠诗。听话朱陵仙府事,慨然清啸一伸眉。