明日鸣鞭天一涯,悠悠此夕怯分离。红楼有恨金波转,
翠黛无言玉箸垂。浮蚁不能迷远意,回纹从此寄相思。
花时定是慵开鉴,独向春风忍扫眉。
西风惊万木,危坐思悠哉。
故国经年别,秋鸿半夜来。
人应多弃善,天岂不怜才。
休学严夫子,荒凉老钓台。
危弦断客心,虚弹落惊禽。新秋百虑净,独夜九愁深。
枯蓬唯逐吹,坠叶不归林。如何悲此曲,坐作白头吟。
静夜寡俦侣,行行疏磬飘。素怀江月近,破衲晚风招。
随意惟残夜,回头是断桥。因知天地内,万籁一无聊。
落叶萧骚秋气深,无情星汉自西沈。四边蛩语喧墙角,一线镫光透竹阴。
元亮诗篇形赠影,南华身世目怜心。多愁奈尔张平子,说起归田忆故林。
寂寂复寥寥,寒灯挂环堵。
犬吠何处村,虫喧今夜雨。
依依客馆夜燃膏,子夜羁愁无处逃。
闲炷炉香听夜雨,快斟杯酒读离骚。
休惊时节云何速,独吊古人殊不遭。
一阵晓寒催画角,朝来爽气碧山高。
横胸五岳耸嵯峨,自剔残镫倚醉歌。阶下寒蛩楼上雁,十年消受此声多。
风雨滞残春,岂但梨花闷。
梦里万重山,叠起江南恨。
秋雨秋风作许哀,空廊无语自徘徊。平生解取须臾达,祇有今愁遣不来。