东海有一士,被服云锦裳。饥餐炎洲霞,渴吸瑶池浆。
鹤驭何翩翩,九垓一相羊。朝发岗䍚野,夕憩沈默乡。
眷言与汗漫,抗臂穷洪荒。九州虽云大,视之如室堂。
纷纷尺蠖徒,看彼鸿鹄翔。
谁家玉面女,素足立水傍。眷言新岁近,作意浣衣裳。
北固山前一狠石,千夫万夫移不得。闻道曾经野火烧,老骨苍鳞变颜色。
何如山下寡弱人,早失天兮著孤特。狂飙撼地衣不提,怒浪掀天履不溺。
眼中惟见旧时人,堂前那有新衣客。匪石之词获我心,长江浩浩秋月白。
望仙楼上仙人宴,日吐晴虹眸闪电。引杯酌海海欲乾,举笔向天天亦旋。
瑶笺锦袭紫金藤,欲向九重天上献。青鸾黄鹤未归来,楼下碧桃开几遍。
峄阳之孤桐,踣自霹雳斧。
龙伏之灵林复古,断文横截丝百缕。
下垂七轸如牛乳,上有明星稀可数。
当轩拂拭待君鼓,君心有在君未语。
仲尼昔时从师襄,颀然一人犹望羊。
我独怀之千古长,杖策不省颐之忘。
去年河决疮未补,今年赤地无禾黍,
像龙焚尪亦何取。堂上平戎不敢听,
且激南风召时雨。
严风吹空声凛冽,摧肌砭骨须眉磔。入门呼酒索大觥,指直唇结喝不得。
主人持杯向口倾,手足渐融寒渐释。绣囊绮匣出真容,丐余呵冻题其额。
展卷霜髭朴貌迎,锦毹云屏俨贵客。我问主人今何为,面颊生赪气忽噎。
积年旧忿一时来,欲言不言旧嗗呐。遥遥派系出东山,襄平世职传先烈。
天厌旧德群寇兴,乾坤万象重胚结。兴朝定鼎有驱除,蛟龙争向朱门活。
飙回影附迹非初,纵是骅骝任驽劣。语罢呜咽泪沾巾,满堂宾客色不悦。
饮酣狂叫问青天,满地霜华延霜月。我归出门谢主人,丈夫遇合难豫决。
君不见卫青将相出平阳,史册千秋昭壮节。
生长芝兰小名,嫁得庐江仲卿。罗带同心羞结,金钗两股牵情。
行雨行云窈窕,非烟非雾轻盈。愁见远山凝黛,催人咫人离程。
奇树生南国,孤根来远方。隹名谁不爱,植近君子堂。
春风一披拂,花叶何炜煌。上有寄生枝,亦得沾恩光。
桂枝陵寒山,梧桐在高冈。草木非自献,信美非所将。
亭亭碧山椒,依约凝黛立。
何年荡子妇,登此望行役。
君行断音信,妾恨无终极。
坚城不磨灭,化作山上石。
烟悲复云惨,仿佛见精魄。
野花徒自好,江月为谁白。
亦知江南与江北,红楼无处无倾国。
妾身为石良不惜,君心为石那可得。
肆威矜逐逐,索党恣狺狺。
盗跖真知道,馀财欲汙人。