金玉不论富,癯然学孟轲。
两番新贡士,半世老监河。
发粟岁无歉,横桥春不波。
阴功写难尽,留与邑人歌。
不因王事为谁留,陆困轮蹄水困舟。亲旧杂萦游子梦,雨风并作旅人愁。
才疏多怕逢青眼,体健遥知慰白头。一职未容轻簿尉,可堪王粲又登楼。
杜甫栗亭诗,诗人多在口。悠悠二甲子,题纪今何有。
白发无凭吾老矣,青春不再汝知乎。
年将弱冠非童子,学不成名岂丈夫。
幸有明窗并净几,何劳凿壁与编蒲。
功成欲自殊头角,记取韩公训阿符
栩栩寻芳遍绿郊,几丛梅影翅轻捎。红牙有谱依花按,白板无腔信羽敲。
打破冷香风入拍,翻残腻粉月当梢。檀心一点枝间逗,争得莺梭燕剪抛。
鸟集云停过草庵,悠悠心事向谁谈。南人北去途将半,步步回头总望南。
细雨过春塘,参差荇藻香。临流非有羡,寄兴在濠梁。
万山谁划断,一水界东西。地旷风逾急,天低云易迷。
半空横铁索,千尺跨虹霓。我欲桥边宿,江猿休夜啼。
僻地容来往,秋天别业清。倾壶耽一醉,好雨坐三更。
近水暮云入,新田晚稻平。闲闲堪著赋,何事欲关情。
春风记得过西泠,涧草溪花列翠屏。路曲不知归去晚,夕阳影里乱峰青。