忧来驱我行,困来驱我睡。
文章堆案头,时复一开视。
岂能皆通说,偶然聊适意。
骏马骤平途,里程何足计。
万我罗目前,忽为尘所昧。
虎豹贵搜猎,狐兔从委弃。
五鼎虽共珍,闻名岂知味。
均此一卷书,今日与昨异。
求名无欲速,要当毕斯世。
古人不为经,言动人偶记。
悲哉汉诸儒,白首闇文义。
幽沉谢世事,俯默窥唐虞。上下观古今,起伏千万途。遇欣或自笑,感戚亦以吁。缥帙各舒散,前后互相逾。瘴痾扰灵府,日与往昔殊。临文乍了了,彻卷兀若无。竟夕谁与言,但与竹素俱。倦极便倒卧,熟寐乃一苏。欠伸展肢体,吟咏心自愉。得意适其适,非愿为世儒。道尽即闭口,萧散捐囚拘。巧者为我拙,智者为我愚。书史足自悦,安用勤与劬。贵尔六尺躯,勿为名所驱。
景铺万籁绝纷华,独泛瑶觞衬脸霞。饮罢仰天歌白雪,醉来启匣拂青蛇。
伴邀佳客推明月,乐奏清声有乱蛙。欲学广文事高节,恨无细雨落檐花。
洒落风轩枕簟凉,高眠亭午梦何长。转为蝴蝶徒虚语,游遍华胥秖妄狂。
唤觉始惊俱幻化,劳生顿悟谩乾忙。搔头斜倚屏山久,熟较无如醉玉浆。
衰兰歌绝,剩魂销到,乱水凄叶。重湖万点狂雨,惊梦里、鱼龙悲咽。
绿冷蘅皋问几,见湘灵芳褋。但万里、千里关河,断莽斑斑鬼雄血。
西风惯与愁肠结,向酒边换却清秋节。吟怀早是凄苦,争忍听、故山哀鴂。
暗幌衰灯,往事纷纷眼底明灭。只赚取无限苍凉,诉与残宵月。
宫前石马对中峰,云里金铺闭几重。
不见露盘迎晓日,唯闻木斧扣寒松。
雁过白云冷,木落遥山碧。游筇懒不携,良友近可即。
平地当登高,少长集吟室。有酒期共饮,欢焉布瑶席。
座无拘忌流,醉醒取各适。襟情未必同,臭味自不隔。
古人师与友,所重均受益。后世务面交,毁誉乱曲直。
攻玉藉他山,引针赖磁石。各勉百年身,磨砻互尽力。
是时日欲暮,寒光动西壁。照见座中人,各有好颜色。
聚首苦不常,欢饮忘主客。相期敦久要,觞咏继今夕。
天下事。问天怎忍如此。陵图谁把献君王,结愁未已。少豪气概总成尘,空馀白骨黄苇。千古恨,吾老矣。东游曾吊淮水。绣春台上一回登,一回揾泪。醉归抚剑倚西风,江涛犹壮人意。只今袖手野色里。望长淮、犹二千里。纵有英心谁寄。近新来、又报胡尘起。绝域张骞归来未。
无声深夜散银沙,恍疑窗明湛月华。高士卧云清见骨,藐姑设色艳于花。
谁悲失路关山客,不避围炉富贵家。堪笑人情分冷暖,天公相待原无差。
杖藜到处立苍茫,两脚青山老法幢。
飞去白云何处住,一蓑烟雨下吴江。