金陵劳劳送客堂,蔓草离离生道旁。
古情不尽东流水,此地悲风愁白杨。
我乘素舸(gě)同康乐,朗咏清川飞夜霜。
昔闻牛渚(zhǔ)吟五章,今来何谢袁家郎。
苦竹寒声动秋月,独宿空帘归梦长。
金陵之南有一座送客的劳劳亭,亭边道旁长满了离离的野草。
自古以来,别情不如长江东流之水,再加上此地的白杨悲风,更伤人情。
我像谢灵运一样缘流乘素舸,清霜之夜在长江的清流上朗咏。
曾闻昔日的袁虎在牛渚之下咏诗,被谢尚宠遇,而今我之诗才不在袁家郎之下。
而今所遇唯有苦竹寒声动秋月而已,可惜没有知音,只好空船独宿寄情于归梦之中。
离离:草盛貌。
悲风愁白杨:《古诗》:“白杨多悲风,萧萧愁杀人。”
素舸:不加装饰的船。康乐:即谢灵运,以其袭封康乐公,故世称谢康乐。朗:声音清晰响亮。川:指长江。
牛渚:即今安徽马鞍山采石矶。五章:五首诗。袁家郎:指袁宏,字虎。晋人。
苦竹:王云:竹有淡竹苦竹二种,其茎叶不异,其笋味有别,以其笋味之苦淡而名。帘:指船窗帘。
我有吴趋(qū)曲,无人知此音。
姑苏成蔓草,麋鹿空悲吟。
未夸观涛作,空郁钓鳌(áo)心。
举手谢东海,虚行归故林。
我珍藏着吴风民歌,可没有知音与我一同欣赏。
伍子婿当年感叹:不采纳我的言论,所以姑苏城宫殿荒芜野草蔓延,徒有麋鹿悲吟。
我还未作出那受人夸奖的观涛诗,满腔抱负也未能实现。
就辞别皇上,归隐山林,白白地失去了一次大好机会。
吴趋曲:吴地歌曲名。
鳌:传说中海里的大龟或大鳖。
窗纸风偏透,衾裯冷不胜。欹枕挑灯诗又成。听。更鼓最无凭。
同云暝。檐花滴到明。
寂寞经春苦未荣,蓦舒新绿上疏楹。不追松柏凌霜操,漫学梧桐送雨声。
抽半卷心忺趁晓,剪全开叶恨遮明。炎炎三伏流金石,来相茶瓜枕簟清。
青鸾翠尾曳前荣,仄雨番风绿闯楹。的自梦中包死鹿,误从雪里著嘉声。
烟寒曲砌秋容澹,句满旁行墨色明。尽是吹来最奇警,与君分此一襟清。
鍊得精明富绝邻,人间天上散闲人。去年贫与今年别,未必香严有此贫。
结绳时远,众口喁噞。载声于腕,墨深管铦。陷文不顾,甘谀乐疢,讳疾忘砭。
谁能响迩,或恐扬燖。宜彼金人,铭背三缄。
天河皎皎流清澈,白云片片横霄闑。是云非云动远华,以色为空空似涅。
空天漻泬自高浮,挹斗扬箕时并揭。玉龙开影乍双垂,帝子临津初罢辙。
虚劳鹊羽漫多填,颇怪机丝堪近缀。九野平分二气绳,如断复联疑肪截。
千年几见问津人,万里空思玄圃穴。玄圃之山百泓飞,汇而为海四河别。
惟有白河向东南,天波亦使中原洁。凭兹洁意俟三秋,秋天返照光如雪。
河源自此不须穷,耳目之前星宿列。幽含明吐已昭昭,上下同流那可竭。
相望在云中,流光依汉表。孤心屡自危,远意凭飞鸟。
霄音甫一闻,窗日来初皎。岂惟列岫昭,亦令幽岩皦。
物象起空庭,分晖及静窈。偶因诵读馀,倚照观清晓。
不畏简编烦,独羞丹汗少。良由时世殊,亦值贞元扰。
骚歌不足言,诗易同忧悄。置书忘食事,感叹何时了。
清溪含素秋,荡漾令人愁。如何碧山色,萧条对此流。
霜叶飞斜照,疏烟萦晚洲。坐对兰馨远,兼叹桂枝樛。
沿芳空有怨,攀援未能留。伤心榛棘满,丛薄共回揫。
虽分苍与翠,莽没非所求。日暮不自聊,蟪蛄鸣啾啾。