初月藤萝夜,空山草莽臣。新诗多是泪,病骨不胜春。
野鹤无俦匹,闲鸥结比邻。斯才应大用,珍重苦吟身。
宝珠何忍弃山空,喜托龙门艳一丛。十笏斋中培老干,百花头上放殷红。
还怜野卉经霜陨,生笑唐花待火烘。最喜寻芳春不远,锦囊端欲倩奚童。
禽鸟春风乐与同,有将理趣道儒宗。
两朝褒赏衣冠旧,一德充融礼乐隆。
天地无心驰电马,人民有望慰云龙。
馀年八十无全食,独抱青山继祖风。
侍郎将命出金銮,道路传呼远近欢。
关内官曹迎使节,秦中父老识衣冠。
云开太华三峰秀,水绕黄河九曲寒。
寄语渭川千亩竹,西风还解报平安。
卷甲长驱不可息,六日六夜三度食。初时言作虎牢停,更被处置河桥北。
回首绝望便萧条,悲来雪涕还自抑。
漫道桃源路不通,溪行十里道心空。鸟啼流水落花外,人在春山暮雨中。
元旦我无事,梅花伴读书。天心连日见,人迹向来疏。
既雨难忘酒,方春孰荷锄。客情原至介,三叹对盘蔬。
笋班玉立五云阶,曾醉天家舞马杯。
坐困庚楼分月久,明从尧殿带春来。
洪钧暖入宫桥柳,金鼎香传驿使梅。
爆竹一声春梦晓,沈香亭北牡丹开。
有树巢宿鸟,无酒共客醉。月上蝉韵残,梧桐阴绕地。
独出村舍门,吟剧微风起。萧萧芦荻丛,叫啸如山鬼。
应缘我憔悴,为我哭秋思。
远上寒山石径斜,寒山影里见人家。鸟啼深处舂灵药,马饮春泉踏浅沙。
日落远波惊宿雁,月临荒戍起啼鸦。烟霞淡泊无人到,只有绯桃万树花。