澄江空为谢家有,春草亦傍他门生。若道诗无工拙句,古今何得有诗评。
尘壁苍茫有旧题,十年重见一伤悲。
野僧欲与论前事,自说年多不复知。
江乡有奇蔬,本草记菝葜。
驱风利顽痹,解疫补体节。
春深土膏肥,紫笋迸玉裂。
烹之芼姜橘,尽取无可辍。
应同玉井莲,已过猫头茁。
异时中州去,买子携根拨。
免令食蔬人,区区美薇蕨。
平生腊八日,借钵受斋糜。
客路岁将晚,旅庖晨不炊。
持杯从破律,遣兴自吟诗。
何日依禅宿,钟鱼自有时。
廉退辞荣早,清贫卜吉迟。
买山新兆域,从窆旧书诗。
松菊留三径,箪瓢遗两儿。
升堂旧宾客,执绋涕交颐。
上人稀出入,黄叶闭门深。
系马长林下,逢僧古殿阴。
相逢成底事,乘兴偶来寻。
静境亦何有,无言知祖心。
生平避浮俗,与物苦差参。
脱去犹未得,应埃嗟滞淫。
长廊秋日薄,古木野霜侵,
徙倚谁晤语,独归还独吟。
冉冉东风万柳丝,啼莺常自与春期。
妆残玉枕朝醒后,绣倦纱窗昼梦时。
文羽自奇非谷隐,好音应合有人知。
风流潘令多才思,为尔春来几首诗。
老火炽而焰,端能流弱金。
清秋有微警,西风生薄阴。
日中无停晖,俯仰忽已沉。
齐纨不足玩,流景逝骎骎。
盛衰宁独行,巾具密相寻。
蓬茅有佳处,亦足慰人心。
门前山树插云青,雨足山前稻水平。
桑柘半空蚕事了,绿阴深处啭残莺。
典午厄阳九,强臣犯京阙。匪慑勤王师,社稷几沦没。
桓桓长沙公,上游秉旄钺。志虽屈扫除,功已安