是处箫声破碧云,翠梅依旧锁闲春。
东风不负庭前柳,只负年年看柳人。
冰轮辗破万山扃,千里招呼眼共青。对魄遍将肝胆照,论心不觉鬓毛星。
却怜剑气还看剑,为惜萍踪又结萍。相伴光华浑不厌,醒来犹见影窥棂。
那年离别去,只道投京国。京国人不归,音书到塞北。
少年夫妇不同欢,纵使封侯有何益。还家拜母心内伤,何不当时委道傍。
庄周梦为蝶,牛哀化为虎。此身等浮云,何物得自主。
登高眺遐荒,松柏莽平楚。昔为公与侯,今作粪与土。
贵贱同一归,空烦泪如雨。青春不再来,白石足可煮。
竦身命黄鹄,云霄待吾举。
云锁秋光夜气浓,半窗花月影重重。不知谁弄桓伊笛,黄叶萧萧下晚风。
明月照苍苔,横空一雁来。
影翻飞叶堕,声带晚风回。
塞北征人思,闺中少妇哀。
江南别业在,丛桂几枝开。
自居戍交河,两见霜风逼。妾住燕山南,君住燕山北。
欲寄征人衣,茫茫路何极。纤手理素书,涕泗时沾臆。
愿持千里心,托此孤鸿翼。
美人何荡漾,湖上风日长。玉手欲有赠,裴回双明珰。
歌声随绿水,怨色起青阳。日暮还家望,云波横洞房。
倒骑铁马渡潇湘,澗草岩花不覆藏。
回雁峰高亲到顶,了无佛法可商量。
彼美山中桐,千古生清风。
斲削罗徽弦,不费胶漆工。
伊石台有梅,月冷云空蒙。
一弹弹春江,迟日春融融。
再弹弹招隐,霜木吟樵枫。
三弹弹离骚,感慨古道隆。
大羹玄酒味,旨趣回颛蒙。
世无子期耳,知音未易逢。
袖手长太息,所听何不同。
所听非不同,举世郑卫聋。