君子防未然,世道险且艰。谈笑有戈矛,平地生波澜。
众言成市虎,三至惑大贤。燕石能混璧,野鸟易为鸾。
谁云古达者,不畏嫌疑间。御寒以重裘,君其善自全。
余视世间人,岂无兄及弟。荣瘁间同根,具迩殊廉陛。
式好任埙篪,名实不堪礼。宦达即齐名,参商逐旅邸。
闽海多贤豪,二老表林皋。诗书敦夙尚,水石美游遨。
友爱念弥笃,乡闾慕转高。辞荣乐丘贲,家声起誉髦。
令德宜寿岂,锦衣炫庭綵。同时荷紫纶,皇恩深若海。
锡服相辉鲜,素澹元无改。雏驹总凤龙,移忠未休怠。
粤徼已澄清,屏翰出江城。观风过海岱,齐鲁遍诸生。
风雨对床夜,池塘梦草情。教仕迭跻膴,黄发逮三旌。
一自东都祖二疏,抗章谁复早悬车。寒辞蓟苑荣休沐,春望丛台赋遂初。
乘传遍临先赐履,拥旄遥爱旧吾庐。祇怜负弩非前令,目极洺关一怆予。
从军十年馀,能无分寸功。众人贵苟得,欲语羞雷同。
中原有斗争,况在狄与戎。丈夫四方志,安可辞固穷。
磨刀呜咽水,水赤刃伤手。欲轻肠断声,心绪乱已久。
丈夫誓许国,愤惋复何有。功名图骐驎,战骨当速朽。
迢迢万馀里,领我赴三军。军中异苦乐,主将宁尽闻。
隔河见胡骑,倏忽数百群。我始为奴仆,几时树功勋。
五岭皆炎热,宜人独桂林。梅花万里外,雪片一冬深。
闻此宽相忆,为邦复好音。江边送孙楚,远附白头吟。
灯花何太喜,酒绿正相亲。醉里从为客,诗成觉有神。
兵戈犹在眼,儒术岂谋身。共被微官缚,低头愧野人。
庾(yǔ)信文章老更成,凌云健笔意纵横。
今人嗤(chī)点流传赋,不觉前贤畏后生。
庾信的文章到了老年就更加成熟,有了高超雄健的笔力,做文章时文思如潮、挥洒自如。
当时(唐朝)的人讥笑庾信传下来的文章,以至于庾信都“害怕”他们了(主要是反话,讥讽讥笑他文章的人)。
庾信:南北朝时期的著名诗人。文章:泛言文学。老更成:到了老年就更加成熟了。凌云健笔:高超雄健的笔力。意纵横:文思如潮,文笔挥洒自如。
嗤点:讥笑、指责。前贤:指庾信。畏后生:即孔子说的“后生可畏”。后生,指“嗤点”庾信的人。
晴窗欲晓鸟声春,唤起藜床入定身。
老去不知三月暮,梦中亲见两诗人。