乱山堆翠如削玉,中有幽人结茅屋。
柴扉寂寂掩苍苔,书院萧萧倚修竹。
閒云满堑白日长,咿唔朝暮声琅琅。
芸窗纸破漏月影,石砚水满涵天光。
风尘频动遍丘壑,此处怡然有真乐。
门静应无俗客过,茅深不怕秋风恶。
高人有才济当路,会见徵贤日三顾。
愧我飘蓬石洞人,茅屋青山在何处。
君此卜行日,高堂应梦归。莫将和氏泪,滴著老莱衣。岳雨连河细,田禽出麦飞。到家调膳后,吟好送斜晖。
春海镜长天,青郊丽上年。林光虚霁晓,山翠薄晴烟。气暖禽声变,风恬草色鲜。散襟披石磴,韶景自深怜。
残雪梅花月满庭,送君移棹访湘灵。几行归雁云边断,无数寒山江上青。
罨画一尊虚载酒,武昌孤剑又侵星。平生漫说无同调,好向三闾吊独醒。
暂借空祠宿,黄昏不见人。风镫寻县吏,尘榻傍山神。
半夜明残月,孤峰寄一身。杜鹃啼未歇,衣上又行尘。
十年歧路雨霏霏,忆尔园林早息机。白社一尊萸菊酒,青山三月薜萝衣。
沙头烟霁群鸥鹭,谷口云深摘蕨薇。几夜蒹葭秋水阔,渔竿迟我月明归。
凭阑一望白云重,松竹萧森裛露浓。
树外连漓流不断,依稀如听秣陵钟。
满纸飞腾墨彩新,谁知作者性情真。寻常字亦饶生气,忠孝诗难索解人。
一代风骚多寄托,十分沈实见精神。随园毕竟耽游戏,不及东川老史臣。
岂徒黄鹤乘云去,不见崔郎与谪仙。今古登临同怅望,后先凭吊一茫然。
但闻江上数声笛,吹落梅花何处边。我欲飞觞尽高兴,醉呼明月照晴川。
久不登楼望,江天别样清。朔风寒有色,西日照多情。
木落山馀骨,村空水作声。倚窗看未倦,林月一轮明。