房星夜坠秋河碧,夭矫雄姿龙八尺。何年飞下九重天,自□人间骑不得。
置之天上白玉阑,长鸣直欲趋天关。瑶池碧桃千万片,回风吹雪春斑斑。
不学开元照夜白,西入褒斜走荆棘。愿逐轩辕凌紫霞,远游常在太清家。
妾薄命,何足嗟。妾愿如墙下草,不愿学风中花。风花漂泊无定所,墙下草生长在家。
所思向何方,所思今有所。食蓼不知辛,食檗不知苦。
惟有所思愁杀人,蓼檗不能如苦辛。
弹鹍弦,调凤琯,玉醅滟滟流霞煖。东方风来吹落花,随风漂泊天之涯。
去年花谢今年发,今朝人醉明朝别。明朝别去可奈何,且尽花前金叵罗。
欲歌恐泪先放,欲望恐泪先垂。风吹日微,百草变衰。
所思寸云生,所见千林满。举手折千林,尽作一寸短。
战城南,死河北,河鱼上食乌意逼。为鱼谓乌,莫竞微躯。
城东新战斗,尸尸枕藉尽肥腴。飞骑出没,残兵计谋。
敌踪今暂远,功赏可尸求。尸莫守,泣冤燐,闭腐口。
愿乌相食先自首,首蒙贼名安可朽。生负国恩,死为人冒功。
兵言何伤,尸心不同。
有所思,寒不知冬,暑不知夏。旦不知昼,昏不知夜。
闻人悦春光,起视春光断柔肠。闻人爱秋清,坐守秋清出愁情。
来日悠悠去日多,花开怯对落如何。风雨驱花异夕朝,朝夕衔思赴远遥。
朝思在山神巍峨,暮断在水梦风波。飞鸟当前见人心,不传思人往来音。
毋乃心心不相识,能鸟知之朝唧唧。人因谓我无思远,口欲相置心难挽。
春蚕成茧还吐丝,丝短丝长织女知。
携手入青山,输情凭绿斝。自赧酒肠轻,浩落因友藉。
松岩旧所耽,趁此暮春暇。参差迷岫云,近远纷相迓。
朝雨蓄微泉,石湿未全泻。屐齿滑苔痕,扪萝微可借。
攀扶向石床,指点从僧舍。步驰杂啸歌,清赏谁能罢。
兴言今古殊,仰俯倏焉乍。童冠沂雩中,少长崇山下。
所欣情事如,肯认风光亚。成诗问几人,归咏各无差。
主有未尽欢,余曰未卜夜。浩然千载思,留兹一刻价。
收拾春宵馀,持以返造化。
各有性情,倚立坐行。高深得手,黑白分枰。山川满目,今古纵横。
跃渊鱼在,在阴鹤鸣。马宜芳草,人乐群英。瀛洲胜迹,始唐迄明。
藏身谁子,有貌无名。春风铿尔,意往神迎。
挂席出邗沟,长江接远流。晴霞光海树,初日起沙鸥。
山色微浮玉,潮痕不辨牛。忽过京口渡,绝爱晓风柔。