绊玉缠香吐未齐,莲房缫出蛹初肥。纤毫何补寸心苦,几缕空萦七窍飞。
园客可能抽翠茧,灵均难为制荷衣。年年五月无人买,欲织鲛绡不上机。
后稷播百谷,粒兹阻饥人。
新苗化为旧,旧种还为新。
万代一粒传,何尝失其真。
君看田中秋,穗穗上古春。
太极生天地,同是有吾身。
吾身千世前,亲见羲与神。
不失赤子心,是即无怀民。
云胡逐颓运,浇浮散其贞。
良苗不自殖,甘与荑稗伦。
勉哉耕我田,岁晚收陈陈。
山中人不见,云去夕阳过。浅濑寒鱼少,丛兰秋蝶多。
老年疏世事,幽性乐天和。酒熟思才子,溪头望玉珂。
我爱李谪仙,为人最高格。壮语鬼神惊,高歌天地窄。
醉呼管城子,千人为辟易。讵意白玉姿,青蝇竟污黑。
流窜彼一时,垂辉靡终极。
坩鮓有几许,直欲致一甘。
岂知圣善意,见此转不堪。
此母天下母,清风使人惭。
幡然弃旧习,布裙牵鹿车。
拜姑礼云毕,提甕汲自如。
富贵此一时,何可忘厥初。
道士当年九日山,侧身西望翠云间。
一枝乞倚纯阳洞,万仞崔嵬不可攀。
坩鲊有几许,直欲致一甘。岂知圣善意,见此转不堪。
此毋天下毋,清风使人惭。
十万鸣弦报吉囊,野心狼子是花当。连姻故自轻中国,分道频看入汉疆。
推毂丈人空肉食,操戈遗孽尚萧墙。不应千羽修文日,岁岁三关有战场。
万里长风落树柯,乾坤今日未投戈。空闻海国标铜柱,转见河湟起白波。
是处清霜埋战骨,几人明月听渔歌。天涯憔悴三湘客,独抱遗骚怨薜萝。