空烦社友问何如,筋力犹堪月下锄。
为米折腰长乞米,缘书损目苦观书。
山翁迂阔每如此,吾道寂寥谁与居。
独立西现人自老,枉悲宋玉不关渠。
汉廷用五饵,无复请长缨。犹是輶轩使,时通绝域情。
山川资览眺,战伐想纵横。不负四方志,那辞万里行。
平日日在檐,今日日在堂。西风稍已急,百草不复芳。
蟋蟀何独悲,戚戚鸣四墙。客子多所感,中夕起徬徨。
贫病自早衰,何必秋气凉。心忧不能眠,非惟寒夜长。
暂会复远别,惆怅终无极。人生非神仙,岂有头不白。
维舟相邀宿,淮水风浪黑。辗转不复眠,四听人尽息。
丈夫非怀安,少壮宜努力。况子行多欢,自怪情不怿。
谁言冬宵永,达旦才顷刻。鸡鸣日光出,握手各南北。
仰谢云中雁,群飞接羽翼。何以纾我怀,作诗寄相忆。
刻凤含鱼吐春燄,只拟蓬莱天上见。绿绨方底散青烟,一朝别却宫云面。
不照明珰翠步摇,书帷自剪读《离骚》。捍拨春雷罢不闻,细雨珠花滴小槽。
韩家灯檠夜相伴,离离朱粉烟黄卷。瓦瓶石臼竹方床,上有罗文折角砚。
莫道不如宫里时,高斋守尽兰心茜。邯郸才人嫁厮养,犹胜闭置閒宫殿。
柏梁宴罢霞成堆,昆明池底夜珠来。红膏自膻不得近,阿监但扫沉香灰。
汗花凝滴雪珠腻,蜀葵粉湿青虫醉。一石酒尽尚留髡,扇婢瓮儿烂熳睡。
烛龙传语九微光,输尽婪杯老閒吏。
何者为君子,君子固可修。
是知君子途,使之从之游。
与义不与利,记恩不记雠。
扬善不扬恶,主喜不主忧。
满目平原百里赊,寂寥深处见人家。
三间草屋无樵爨,一□□□有野花。
远出小童寻路径,归来老叟带烟霞。
数声起笛寒山暮,光照柴门月满斜。
罗雀莫罗燕,燕飞在高殿,殿高且深谁得见。主人垂幕高殿中,燕来徘徊不敢通。
杨花落,燕出啄,童子张罗逐黄雀,黄雀入罗燕入幕。
兄为吾祖之长孙,能将孝义持家门。
耕凿不随时俗改,衣冠颇有古风存。
我家东冈旧乡土,谷有田场桑有圃。
诸兄喧哗逐城市,兄也萧条守环堵。
仆童驯雅妻更良,男女膝下皆成行。
女长适人止近里,男大为农不出乡。
只今汝年六十七,我翁为叔汝为侄。
岁时相看如父子,登堂过庭礼不失。
弟昔省兄尽君欢,夜秉灯烛罗杯盘。
兄前劝饮嫂劝餐,留我一月相盘桓。
自从离兄仕下都,都城谁是悠悠者。
万户清晨霜满裘,九衢白昼尘随马。
朱门金锁午未开,我曹不敢骑马回。
此时吾兄正稳卧,日高户外无人催。
爱兄好静谢尘网,一卷道书常在掌。
托身未肯附年少,举手何曾揖官长。
顷来生事日看微,种麻自织身上衣。
少儿从学长干蛊,我兄心中无是非。
君不见人间岁月坐相迫,胡为东城复南陌。
兄今已作白头翁,弟亦长辞青琐客。
山中桂树况逢春,谷口桃花更照人。
花前树下一壶酒,弟劝兄酬不畏贫。
白下通缄少,燕都见面迟。客心悲岁晚,归路及春时。
姓入山公启,人传水部诗。同年吾不及,相望赴前期。