徵君昔嘉遁,抗迹遗俗尘。了心悟有物,乘化游无垠。
道丧历千载,复存颍阳真。上虞佳山水,晚岁耽隐沦。
内史既解绶,支公亦相亲。儒道匪远理,意胜聊自欣。
洄沿南溪夕,流浪东山春。石壁践丹景,金潭冒绿蘋。
探鍊备海峤,赏心寓情人。奈何灵仙骨,锹翮瑶池津。
寥寥虚白宇,夙创招提因。家风缅多尚,玄德谢无邻。
谬陪金门彦,矫迹侍紫宸。皇恩竟已矣,遗烈庶不泯。
五华之山山上头,俯视江东如浮沤。岂无四万八千丈,亦有五城十二楼。
翠蕖影落中天晓,玉柱光含大地秋。何日相从陪杖屦,西风林下一长讴。
荏苒同云四望赊,纷纷飞絮遍天涯。迎风夜拂江楼月,匝地寒深水国葭。
散步谩移东郭履,怀人遥放剡溪槎。最怜元宝多幽兴,爱客频堆满径花。
程子读汉书,一字不轻过。诸葛隆中吟,乃独观大略。
处则为名儒,出则为王佐。殊途而同归,卷舒无不可。
拙哉边孝先,碌碌将何作。
朝战城之南,暮战城之北。阗然一鼓两阵交,杀气暗天太阳白。
将士奋呼击贼,无不以一当百。矢石既竭,继以锋锷。
自未至申,敌兵乃却。将军战胜气如虎,立马军前点部伍。
西山日落东山昏,收兵渡河河水浑。白骨堆中鬼语聚,黄沙田上寒邻屯。
战马惊鸣不肯行,腥风吹透伤刀痕。旧卒三十万,半作离乡魂。
将军要封侯,未肯入雁门。君不见汉李广,数不偶而奇。
又不见班定远,白头归已迟。将军兮将军,胡不归享太平时。
寒食孤村路,微风野岸花。行吟望春水,夜雨宿山家。
云气浮高树,滩声落远沙。相思芳草外,回首即天涯。
蓄水滋兰畹,开窗近竹林。
败糊黄虮閧,断简老虫侵。
酒尚欺人病,诗能对客吟。
晨昏一饮足,此外不关心。
瑞雪落纷华,随风一向斜。地平铺作月,天迥撒成花。客满烧烟舍,牛牵卖炭车。吾皇忧挟纩,犹自问君家。
风云快约千丝雨,天地空无一点尘。晓树放开花意思,夜窗添起月精神。
鹦鹉杯中未觉贫,寒凝酒面不成鳞。何如飞上参军鬓,与恼红楼歌舞人。
城郭淡无役,书签颇自娱。不知天下事,且作古人徒。
岁月词章老,风尘志气孤。名山如可托,蓑笠谢江湖。